जेव्हा कोणीही कृष्णाच्या कथेबद्दल बोलतो तेव्हा ते मदत करू शकत नाहीत परंतु आतापर्यंतच्या सर्वात महान प्रेमकथेबद्दल, राधा आणि कृष्णाच्या कथेबद्दल बोलतात. रुक्मिणी ही त्याची प्रमुख पत्नी होती आणि ती सद्गुणी, सुंदर आणि कर्तव्यदक्ष होती. पण कृष्णाचे रुक्मिणीवर प्रेम होते का? त्याचे तिच्यावर प्रेम होते की नाही हे आपण नंतर येऊ पण रुक्मिणी आणि राधा दोघांचेही कृष्णावर नितांत प्रेम होते.

मोठा प्रेमी कोण होता?

एकेकाळी, जेव्हा कृष्ण त्यांची पत्नी, रुक्मिणीसोबत होता, तेव्हा नारद मुनी त्यांच्या घरी गेले आणि त्यांच्या स्वाक्षरी ओळीने त्यांना अभिवादन केले: “नारायण नारायण”. त्याच्या डोळ्यातील तेजाने कृष्णाला नारद काही दुष्कृत्य करत असल्याचा इशारा दिला. कृष्ण हसला. सुरुवातीच्या सौजन्यानंतर, कृष्णाने नारदांना त्याच्या आगमनाचे कारण विचारले.

नारद टाळाटाळ करत होते आणि मोठ्याने विचार करत होते की एखाद्या भक्ताला त्याच्या मूर्तीला भेटण्याचे कारण हवे होते का. अशा बोलण्यातून कृष्णाला वेठीस धरायचे नव्हते आणि नारद थेट मुद्द्यावर कधीच येणार नाहीत हे त्याला चांगलेच ठाऊक होते. त्याने या प्रकरणाचा पुढील पाठपुरावा न करण्याचे ठरवले आणि नारदांना त्याच्या मार्गावर जाऊ दिले. तो परिस्थिती जसजशी विकसित होत गेली तसतसे तो मोजेल.

रुक्मिणीने नारदांना फळे आणि दूध देऊ केले, परंतु नारदांनी नकार दिला कारण तो म्हणाला की तो खूप भरलेला आहे आणि त्याला द्राक्षाचा सर्वात लहान तुकडा देखील मिळणार नाही. तेव्हा रुक्मिणीने चटकन त्याला विचारले की तो त्यांच्या घरी येण्यापूर्वी तो कुठे होता.

कृष्णाच्या कथेत राधा नेहमी तिथे असते

न बघताकृष्ण, नारद म्हणाले की ते वृंदावनात गेले होते. गोपींनी, विशेषत: राधा, तो म्हणाला की त्याला इतके खाण्यास भाग पाडले की जर त्याच्याकडे आणखी एक तुकडा असेल तर त्याचे आतडे फुटतील. राधाच्या उल्लेखाने रुक्मिणीला चिंता वाटली आणि तिच्या चेहऱ्यावर तिची नाराजी दिसून आली. ही फक्त प्रतिक्रियेची नारद वाट पाहत होते.

काय येत आहे हे कृष्णाला माहीत होते. त्यांनी नारदांना तेथे काय घडले ते सांगण्यास सांगितले. नारद म्हणाले, “ठीक आहे, मी एवढेच म्हणालो की मी मथुरेला गेलो होतो आणि कृष्णाला भेटलो होतो. मी म्हणालोच नाही तर ते त्यांचे सर्व काम सोडून तुझ्याबद्दल विचारू लागले. राधारानी सोडून बाकी सर्वांनी एका कोपऱ्यात उभं राहून ते शांतपणे ऐकलं. तिच्याकडे कोणतेही प्रश्न नव्हते, जे आश्चर्यकारक होते.”

रुक्मिणीलाही आश्चर्य वाटले पण ती काही बोलली नाही. पुढे चालू ठेवण्यासाठी नारदांना कोणत्याही विनवणीची गरज नव्हती, "मी मदत करू शकलो नाही पण तिला विचारले की तिला काही प्रश्न नव्हते. ती नुसतीच हसली आणि म्हणाली: ‘जो नेहमी तुमच्या सोबत असतो त्याच्याबद्दल कोणी काय विचारते? नारदांनी थांबून रुक्मिणीकडे पाहिले.

“पण मी त्याच्यावर जास्त प्रेम करतो!”

रुक्मिणीच्या चेहऱ्याचा रंग बदलला होता. ती रागावलेली दिसत होती. कृष्णाने गप्प बसायचे ठरवले. आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे नारदांनीही खोलीतील शांततेचा आनंद घेण्याचे ठरवले. काही मिनिटांनी त्याने ढेकर दिली. रुक्मिणीची शांतता नष्ट करण्यासाठी त्याचा बुरशीचा आवाज पुरेसा होता. अस्वस्थ होऊन तिने त्याला विचारले की त्याच्या भेटीचे कारण तिला टोमणे मारणे आणि तिला सांगणे आहे की राधाला कृष्णाची अनुपस्थिती जाणवली नाही ज्याने तिला सोडले होते.फार पूर्वी. आणि तिने नारदांना सांगितले की ती कृष्णाची पत्नी आणि त्याची वर्तमान आहे. राधा ही त्याची भूतकाळ होती आणि तिथेच गोष्टींना विश्रांती मिळाली पाहिजे. यावर अधिक चर्चा करण्याची गरज नव्हती. कृष्णाचे रुक्मिणीवर प्रेम होते का? होय. रुक्मिणीच्या मनात शंका नव्हती.

तोपर्यंत नारद आनंद घेऊ लागले होते. "भूतकाळ, कोणता भूतकाळ? वृंदावनला गेल्यावर मला ही भावना आली नाही. राधा भूतकाळात परमेश्वराबद्दल बोलत नाही. तो तिच्या प्रत्येक क्षणात अस्तित्वात आहे. हे आश्चर्यकारक नाही का? मला खरंच आश्चर्य वाटतं कसं?”

रुक्मिणी अधिकच चिडली आणि रागावली आणि त्याहूनही अधिक कारण कृष्ण शांत आणि हसत होता. आणि नारदांना संबोधून ती अप्रत्यक्षपणे कृष्णाशी बोलत आहे असे वाटत असतानाही ती म्हणाली, “मुनिवर, माझ्या प्रेमाचे प्रमाण सांगण्यावर माझा विश्वास नसला तरी माझ्या प्रेमाबद्दल काही शंका नाही, आणि म्हणून तुलना करण्यात वेळ वाया जातो. पण मला माहीत आहे की माझ्यापेक्षा मोठा प्रेमी कोणीच असू शकत नाही.”

असे म्हणत रुक्मिणीने गजबजून ते ठिकाण सोडले. कृष्ण हसला आणि नारद वाकून “नारायण नारायण” म्हणत निघून गेला.

संबंधित वाचन: कृष्णाने आपल्या दोन पत्नींशी कसे वागले याची एक कथा

प्रेमाची चाचणी घेताना

काही काही दिवसांनंतर कृष्णा आजारी पडला आणि कोणत्याही औषधाने तो बरा होऊ शकला नाही. रुक्मिणीला काळजी वाटत होती. एक आकाशी वैद्य त्यांच्या घरी पोहोचला की मला अश्विन्यांनी, स्वर्गीय डॉक्टरांनी पाठवले आहे. वैद्य दुसरे कोणी नसून नारदाच्या वेशात होते आणिहे सांगण्याची गरज नाही की, हे संपूर्ण कृत्य नारद आणि कृष्णाचे संयुक्त कृत्य होते.

वैद्य यांनी कृष्णाची तपासणी केली आणि गंभीरपणे सांगितले की तो एका दुर्बल आजाराने ग्रस्त आहे ज्याचा कोणताही इलाज नाही. रुक्मिणी चिंतेत दिसली आणि तिला तिच्या पतीला वाचवण्यास सांगितले. प्रदीर्घ विरामानंतर ते म्हणाले की एक इलाज आहे पण मिळवणे सोपे नाही. रुक्मिणीने त्याला पुढे जाण्यास सांगितले आणि तिला तिच्या पतीला बरे होण्यासाठी काय आवश्यक आहे ते सांगण्यास सांगितले.

वैद्य म्हणाले की त्याला ते पाणी लागेल ज्याने कृष्णावर प्रेम करणाऱ्या किंवा पूजलेल्या व्यक्तीचे पाय धुतले होते. कृष्णाला पाणी प्यावे लागेल आणि मगच तो बरा होऊ शकेल. रुक्मिणी थक्क झाली. तिने प्रभूवर प्रेम केले, परंतु तिला तिचे पाय धुतलेले पाणी पिण्यास लावणे हे पाप होईल. शेवटी कृष्ण तिचा नवरा होता. ती म्हणू शकली नाही. राणी सत्यभामा आणि इतर पत्नींनीही नकार दिला.

जेव्हा प्रेम सामाजिक नियमांपेक्षा मोठे असते

तेव्हा वैद्य राधाकडे गेले आणि तिला सर्व काही सांगितले. राधाने ताबडतोब तिच्या पायावर थोडे पाणी ओतले आणि एका कपात ते नारदांना दिले. नारदांनी तिला त्या पापाबद्दल सावध केले पण राधा हसली आणि म्हणाली, “परमेश्वराच्या जीवनापेक्षा कोणतेही पाप मोठे असू शकत नाही.”

हे ऐकून रुक्मिणीला लाज वाटली आणि तिने हे मान्य केले. राधापेक्षा कृष्णाचा कोणी मोठा प्रियकर नाही.

ही कथा रुक्मिणी आणि राधा यांच्यातील संघर्ष बाहेर आणते, तर ती दोन प्रकारची पिचिंग देखील करते.प्रेम प्रस्थापित नात्यातील प्रेम आणि नात्याबाहेरचे प्रेम. रुक्मिणीचे प्रेम हे एका पत्नीचे आहे, जी प्रेमाच्या बदल्यात प्रेम शोधते. तिला समाज आणि त्याचे काय करावे आणि काय करू नये याद्वारे देखील विवश आहे. राधाचे प्रेम सामाजिक कराराने बांधलेले नाही आणि अशा प्रकारे ते अमर्याद आणि अपेक्षामुक्त आहे. याशिवाय, राधाचे प्रेम बिनशर्त आणि परस्परविरोधी आहे. कदाचित याच कारणामुळे राधाचे प्रेम इतरांपेक्षा मोठे झाले. राधा आणि कृष्णाची प्रेमकथा कृष्ण आणि रुक्मिणी किंवा इतर पत्नींपेक्षा जास्त लोकप्रिय होण्यामागे हेच कारण आहे. म्हणूनच क्रिशाच्या कथेत राधाचे नाव प्रथम येते. आपण राधा आणि कृष्ण यांच्याकडून प्रेमाचे धडे घेऊ शकतो.

जर राधा आणि कृष्ण आज जगत असते तर आपण त्यांना प्रेमात पडू दिले नसते

कृष्णाने तिला सोडल्यानंतर राधाचे काय झाले याची ही कथा

का कृष्णाची सत्यभामा कदाचित अनुभवी स्त्रीवादी असेल