ਇੱਕ ਸ਼ਾਦੀਸ਼ੁਦਾ ਆਦਮੀ ਲਈ ਆਪਣੀ ਕਿਸ਼ੋਰ ਉਮਰ ਦੇ ਰੋਮਾਂਸ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਲਈ ਕੁਝ ਦਲੇਰੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਤੁਹਾਡੇ ਪਹਿਲੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਦੇ ਅਨੁਭਵ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਾਂਗਾ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਉਹੀ ਪਿਆਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਹੋਰ ਭਰਵੱਟੇ ਉਠਾਏਗਾ। ਕੁਝ ਲੋਕ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਵਿਆਹੁਤਾ ਆਦਮੀ ਲਈ 'ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਰਾਜ਼ਾਂ ਦੇ ਚੈਂਬਰ' ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲਈ ਇਸ ਨੂੰ ਜੋਖਮ ਭਰਿਆ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਨ।

ਪਰ ਮੈਂ ਇਹੀ ਕਰਨ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।

ਮੈਂ ਗਲਤ ਜਾਂ ਸਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਜਿਵੇਂ ਚਾਹੋ ਮੇਰਾ ਨਿਰਣਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਸਮਾਜ ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਵਿਅਕਤੀ ਦਾ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਢੰਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਮਾਜ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਲਈ ਨਹੀਂ ਜੀਅ ਸਕਦਾ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੇ ਉਸ ਰਾਜ਼ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਇਹ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।

20 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਪਹਿਲੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਮਿਲਣਾ

ਮੈਂ 20 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਪਹਿਲਾ ਪਿਆਰ ਮਿਲਿਆ। ਹਾਂ, ਪੂਰੇ 20 ਸਾਲ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇੱਕ ਲੰਮਾ ਅੰਤਰ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿੰਨੇ ਦਿਨ ਵੱਖ ਹੋਏ ਸੀ। ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੈਂ ਗਿਣ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ, ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੇਰੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਘੜੀ ਇਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤਰਸ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ, ਤਾਂ ਉਹ ਕੁਝ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਲੇਟੀ ਰੰਗ ਦਾ ਰੰਗ ਦੇਖਿਆ, ਉਸਦੀ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਹਲਕੇ ਕਾਲੇ ਘੇਰੇ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਕੁਝ ਸੁਹਜ ਫਿੱਕਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਉਸਦੇ ਸੰਘਣੇ, ਲੰਬੇ ਵਾਲ ਇੱਕ ਪਤਲੇ ਬੰਡਲ ਵਿੱਚ ਘਟਾ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ। ਫਿਰ ਵੀ, ਮੇਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਓਨੀ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਸੀ ਜਿੰਨੀ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ।

ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ, ਉਸਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ, ਹਰ ਪਲ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਵਿੱਚ ਸਾਹ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਇਹ ਲਗਭਗ ਪਹਿਲੀ ਤਾਰੀਖ ਦੀਆਂ ਤੰਤੂਆਂ ਵਾਂਗ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ। ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਘੁਮਾ ਕੇ ਦੇਖਿਆਸਿੱਧਾ ਮੇਰੇ ਵੱਲ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇੱਕ ਅਣਦੇਖੀ ਰੱਸੀ ਦੁਆਰਾ ਖਿੱਚਿਆ ਗਿਆ ਹੈ. ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਛਾਣ, ਜਾਂ ਪਿਆਰ ਦੀ ਇੱਕ ਚਮਕ ਚਮਕੀ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਈ।

ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਝਾਕਦੇ ਹੋਏ ਚੁੱਪ ਖੜ੍ਹੇ ਰਹੇ। ਕੀ ਮੈਂ 20 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਦੁਬਾਰਾ ਮਿਲਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ?

ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਆਈ

“ਇਹ ਮੇਰੀ ਭਤੀਜੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੈ,” ਉਸਨੇ ਸਾਡੇ ਵਿਚਕਾਰ ਚੁੱਪ ਦੀ ਅਦਿੱਖ ਕੰਧ ਨੂੰ ਤੋੜਦਿਆਂ ਕਿਹਾ। ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਅਣਡਿੱਠ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਖੁਦ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਬੇਚੈਨ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ।

"ਓਹ, ਕਿੰਨਾ ਸ਼ਾਨਦਾਰ। ਮੈਂ ਲਾੜੇ ਦਾ ਦੂਰ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਹਾਂ।" ਮੈਂ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਘਬਰਾਹਟ ਦੀ ਉਹੀ ਕਾਹਲੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਜੋ ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਵੇਖਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਹੀ ਕਿਸ਼ੋਰ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਦੇਣ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਸੀ। ਇਹ ਉਹ ਡਰ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਵੰਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ।

"ਤੁਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਹੋ?", ਮੈਂ ਪੁੱਛਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਕੀਤੀ। ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਦੀ ਵਿਸ਼ਾਲਤਾ ਤੋਂ ਹੈਰਾਨ ਸੀ।

"ਠੀਕ ਹੈ।" ਉਹ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਮੁੰਦਰੀ ਨੂੰ ਮਰੋੜ ਲਿਆ।

ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਕੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਹੀ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਨਾ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਇੰਨਾ ਦਲੇਰ ਸੀ, ਨਾ ਹੁਣ, ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲਈ। ਮੈਂ 20 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਜਾਣਦਾ ਸੀ. ਮੈਨੂੰ ਉਸਦੇ ਬਾਰੇ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ।

“ਅਸੀਂ ਯੂਕੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ,” ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ।

“ਅਤੇ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਅਟਲਾਂਟਾ ਵਿੱਚ ਹਾਂ।”

ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੀ ਅਸੀਂ ਉਸ ਨੇੜੇ ਖੜ੍ਹੇ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀਉਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਜਾਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ। ਮੈਂ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਉਸਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕੀਤੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਦੇ ਕਈ ਹੋਰ ਕਿਸ਼ੋਰਾਂ ਨੇ ਕੀਤਾ ਸੀ।

ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਮਿਲਣਾ ਮਨਮੋਹਕ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ

ਅਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਐਨੀਮੇਟਡ ਢੰਗ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਕਿ ਸਾਡੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਨੇ ਅਤੀਤ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਉਜਾਗਰ ਕੀਤਾ ਸੀ। 20 ਸਾਲ — ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਡੇਟਿੰਗ, ਸਾਡੇ ਦੋਸਤ, ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਅਤੇ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਅਸੀਂ ਗੱਲ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਸਕਿੰਟ ਲਈ ਵੀ ਬੋਰ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਮੈਂ ਉਸ ਦਰਦ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਜੋ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਪਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਕੀ ਤੁਸੀਂ?

"ਤੁਹਾਡਾ ਫ਼ੋਨ ਨੰਬਰ?" ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਸੀ।

“ਉਮਮ…” ਉਹ ਉੱਥੇ ਖੜ੍ਹੀ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ।

“ਠੀਕ ਹੈ, ਇਸ ਨੂੰ ਜਾਣ ਦਿਓ,” ਮੈਂ ਹੱਥ ਹਿਲਾ ਕੇ ਕਿਹਾ। “ਇਹ ਪਲ ਕਾਫ਼ੀ ਹਨ, ਮੇਰਾ ਅਨੁਮਾਨ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿੱਚ ਭੱਜਣ ਦੀ ਇਸ ਖੂਬਸੂਰਤ ਯਾਦ ਨਾਲ ਜੀ ਸਕਦਾ ਹਾਂ। ” ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਵਾਕ ਕਹਿਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਕਿਵੇਂ ਹੋਈ। ਸਾਡੇ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਹੈ, ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਜਿੰਨੀ ਕੀਮਤੀ ਹੈ। ਸਾਡਾ ਇੱਕ ਰਿਸ਼ਤਾ ਦੂਜੇ ਦੀ ਕੀਮਤ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਪਰ ਮੈਂ ਹੁਣ ਸਿੱਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਹਿਲੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਦੇ।