Απαιτεί κάποια τόλμη για έναν παντρεμένο άνδρα να αποκαλύψει την ιστορία του εφηβικού του έρωτα. Θα σηκώσει περισσότερα φρύδια όταν μιλάω για την εμπειρία του να βλέπεις τον πρώτο σου έρωτα χρόνια μετά και να νιώθεις την ίδια αγάπη να κεντρίζει την καρδιά μου. Κάποιοι μπορεί να το χαρακτηρίσουν ριψοκίνδυνο, να ανοίξει την "αίθουσα των καταστροφικών μυστικών", για έναν ευτυχισμένο παντρεμένο άνδρα.

Αλλά αυτό ακριβώς θα κάνω.

Μπορεί να κάνω λάθος ή να έχω δίκιο. Μπορείτε να με κρίνετε όπως θέλετε. Η κοινωνία δεν μπορεί να αποφασίσει ποιον πρέπει να αγαπώ ή πώς πρέπει να ζω. Κάθε άτομο έχει το δικό του τρόπο ζωής και η κοινωνία δεν μπορεί να τον ζήσει γι' αυτόν ή αυτήν.Γράφω αυτό το κείμενο για να ξεφορτωθώ την καρδιά μου από αυτό το μυστικό.

Συνάντηση με την πρώτη μου αγάπη ξανά μετά από 20 χρόνια

Γνώρισα τον πρώτο μου έρωτα μετά από 20 χρόνια σε έναν γάμο. Ναι, 20 ολόκληρα χρόνια είναι πράγματι ένα μεγάλο κενό. Μπορώ να σας πω ακόμη και τον ακριβή αριθμό των ημερών που ήμασταν χώρια. Δεν είναι ότι μετρούσα. Αλλά, κατά κάποιο τρόπο το εσωτερικό μου ρολόι το ήξερε γιατί η καρδιά μου πάντα λαχταρούσε.

Όταν την κοίταξα, συνομιλούσε με κάποιες γυναίκες. Είδα μια γκρίζα απόχρωση στα μαλλιά της, ελαφρούς μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της και λίγη από τη γοητεία της, ξεθωριασμένη. Τα πυκνά, μακριά μαλλιά της είχαν μειωθεί σε μια λεπτή δέσμη. Ωστόσο, στα μάτια μου, ήταν ακόμα τόσο όμορφη όσο ήταν παλιά.

Στεκόμουν εκεί, θαυμάζοντας την ομορφιά της, εισπνέοντας το άρωμα της κάθε στιγμής. Ένιωθα σχεδόν σαν να είχα τα νεύρα του πρώτου ραντεβού ξανά. Γύρισε το κεφάλι της και με κοίταξε κατευθείαν, σαν να την τραβούσε ένα αόρατο καλώδιο. Μια λάμψη αναγνώρισης ή αγάπης άστραψε στα μάτια της. Περπάτησε προς το μέρος μου.

Σταθήκαμε και οι δύο σιωπηλοί, κοιτάζοντας ο ένας τη ζωή του άλλου. Θα ξαναβρισκόμουν με την πρώτη μου αγάπη μετά από 20 χρόνια;

Ήρθε να μου μιλήσει

"Είναι ο γάμος της ανιψιάς μου", είπε, σπάζοντας το αόρατο τείχος της σιωπής ανάμεσά μας. Χάρηκα που δεν έπρεπε να αντιμετωπίσω την αγνόησή της και που με είχε πλησιάσει η ίδια. Αλλά βρήκα τον εαυτό μου να αισθάνεται τρομερά ανήσυχος.

"Ω, τι υπέροχο. Είμαι μακρινή συγγενής του γαμπρού." Ένιωσα την ίδια έξαρση νευρικότητας που ένιωθα κάθε φορά που την έβλεπα στο σχολείο. Είχα μετατραπεί στον ίδιο έφηβο που φοβόταν να της κάνει πρόταση γάμου. Ήταν αυτός ο φόβος που μας είχε χωρίσει για πάντα, το ήξερα.

"Πώς είσαι;", βρήκα το κουράγιο να ρωτήσω. Είχα ακόμα το δέος του να δω την πρώτη μου αγάπη χρόνια μετά χωρίς προειδοποίηση.

"Ωραία." Έμεινε σιωπηλή και έστριψε τη βέρα της.

Υπήρχε κάτι στα μάτια της και ήξερα τι ήταν. Είχε το ίδιο συναίσθημα με εμένα. Κανείς από τους δυο μας δεν ήταν αρκετά τολμηρός τότε, ή τώρα, για να ανοίξει την καρδιά του. Εγώ ήμουν ακόμα ερωτευμένος με την πρώτη μου αγάπη ακόμα και μετά από 20 χρόνια και το ήξερα μέσα μου. Απλά δεν ήμουν σίγουρος για εκείνη.

"Ζούμε στο Ηνωμένο Βασίλειο", είπε.

"Και είμαι εδώ στην Ατλάντα."

Ήταν η πρώτη φορά που στεκόμασταν τόσο κοντά. Ποτέ δεν είχα το θάρρος να την πλησιάσω. Θαύμαζα την ομορφιά της από απόσταση, όπως και πολλοί άλλοι έφηβοι στο λύκειό μας.

Το να ξανασυναντήσετε την πρώτη σας αγάπη μπορεί να είναι μαγευτικό

Μιλούσαμε ζωηρά για το πώς είχε ξετυλιχτεί η ζωή μας τα τελευταία 20 χρόνια - τα ραντεβού μας στο κολέγιο, τους φίλους μας, τη ζωή μας και για ό,τι μπορούσαμε να μιλήσουμε. Δεν βαριόμουν ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Ένιωθα τον πόνο να διαρρέει την ψυχή μου. Ποτέ δεν ξεπερνάς τον πρώτο σου έρωτα, έτσι δεν είναι;

"Ο αριθμός του τηλεφώνου σας;" ρώτησα, καθώς ήταν έτοιμη να φύγει.

"Χμ..." Στεκόταν εκεί και σκεφτόταν.

"Εντάξει, άστο", είπα, κουνώντας το χέρι μου. "Αυτές οι στιγμές είναι αρκετές, υποθέτω. Μπορώ να ζήσω με αυτή την όμορφη ανάμνηση που έπεσα πάνω σου." Δεν ξέρω πώς βρήκα το κουράγιο να πω αυτή τη φράση. Έχουμε και οι δύο τις δικές μας ζωές, τόσο πολύτιμες όσο και αυτή η σχέση. Δεν μπορούμε να έχουμε μια σχέση εις βάρος μιας άλλης, αλλά έχω μάθει πλέον ότι δεν ξεχνάς ποτέ την πρώτη σου αγάπη.