Het vergt een zekere vrijpostigheid van een getrouwde man om het verhaal van zijn tienerliefde te onthullen. Het zou meer wenkbrauwen doen fronsen als ik zou praten over de ervaring van het zien van je eerste liefde jaren later en het voelen van dezelfde liefde die mijn hart omspoelt. Sommigen noemen het misschien riskant om de 'kamer met destructieve geheimen' te openen voor een gelukkig getrouwde man.

Maar dat is precies wat ik ga doen.

De maatschappij kan niet beslissen van wie ik moet houden of hoe ik moet leven. Ieder individu heeft zijn eigen manier van leven en de maatschappij kan die niet voor hem of haar leven. Ik schrijf dit om mijn hart van dat geheim te ontdoen.

Mijn eerste liefde weerzien na 20 jaar

Ik ontmoette mijn eerste liefde na 20 jaar op een bruiloft. Ja, 20 hele jaren is inderdaad een lange kloof. Ik kan je zelfs het exacte aantal dagen vertellen dat we uit elkaar waren. Het is niet dat ik telde, maar op de een of andere manier wist mijn innerlijke klok het want mijn hart verlangde er altijd naar.

Toen ik een blik op haar wierp, was ze aan het kletsen met een paar vrouwen. Ik zag een grijze tint in haar haar, lichte donkere kringen onder haar ogen en iets van haar charme, vervaagd. Haar dikke, lange haar was gereduceerd tot een dunne bos. Toch was ze in mijn ogen nog steeds even mooi als vroeger.

Ik stond daar, bewonderde haar schoonheid, ademde de geur van elk moment in. Het voelde bijna weer als de zenuwen van een eerste afspraakje. Ze draaide haar hoofd en keek me recht aan, alsof ze door een onzichtbaar koord werd getrokken. Een glinstering van herkenning, of liefde, verscheen in haar ogen. Ze liep naar me toe.

We stonden allebei stil en keken in elkaars leven. Ging ik me na 20 jaar herenigen met mijn eerste liefde?

Ze kwam naar me toe om met me te praten

"Het is de bruiloft van mijn nichtje," zei ze, waarmee ze de onzichtbare muur van stilte tussen ons doorbrak. Ik was blij dat ik niet genegeerd hoefde te worden en dat ze me zelf had benaderd. Maar ik voelde me vreselijk ongerust.

"Oh, wat geweldig. Ik ben een ver familielid van de bruidegom." Ik slikte. Ik voelde dezelfde nervositeit als vroeger toen ik haar op school zag. Ik was dezelfde tiener geworden die bang was om haar ten huwelijk te vragen. Het was die angst die ons voor altijd verdeeld had, wist ik.

"Hoe gaat het met je?", verzamelde ik de moed om te vragen. Ik was nog steeds in verwondering over de enorme omvang van het zien van mijn eerste liefde jaren later zonder waarschuwing.

"Prima." Ze viel stil en draaide aan haar trouwring.

Er was iets in haar ogen en ik wist wat het was. Zij had hetzelfde gevoel als ik. Geen van ons beiden was toen, of nu, moedig genoeg om ons hart te openen. Ik was zelfs na 20 jaar nog steeds verliefd op mijn eerste liefde en ik wist het in mijn hart. Ik was alleen niet zeker over haar.

"We leven in het Verenigd Koninkrijk," zei ze.

"En ik ben hier in Atlanta."

Het was de allereerste keer dat we zo dicht bij elkaar stonden. Ik had nooit de moed om dichter naar haar toe te gaan. Ik bewonderde haar schoonheid van een afstand, net als veel andere tieners op onze middelbare school.

Je eerste liefde opnieuw ontmoeten kan betoverend zijn

We praatten geanimeerd over hoe onze levens zich de afgelopen 20 jaar hadden ontrafeld - afspraakjes op de universiteit, onze vrienden, ons leven, en alles waar we het maar over konden hebben. Ik verveelde me geen seconde. Ik kon de pijn door mijn ziel voelen sijpelen. Je komt nooit over je eerste liefde heen, of wel?

"Je telefoonnummer?" vroeg ik, toen ze op het punt stond weg te gaan.

"Ummm..." Ze stond daar na te denken.

"Oké, laat het los," zei ik met een zwaai van mijn hand. "Deze momenten zijn genoeg, denk ik. Ik kan leven met deze mooie herinnering dat ik je ben tegengekomen." Ik weet niet hoe ik de moed had om die zin te zeggen. We hebben allebei onze eigen levens, net zo kostbaar als deze relatie. We kunnen niet de ene relatie hebben ten koste van de andere, maar ik heb nu geleerd dat je je eerste liefde nooit vergeet.