প্ৰিয় স্বামী,

এই বিশ্বাসৰ সমস্যাবোৰ ক’ৰ পৰা আহিছে নাজানো। মই কথা পতা প্ৰতিজন পুৰুষেই আপোনাৰ আসন দখলদাৰ সম্ভাৱ্য কিয়? মোৰ প্ৰতিটো কামক যে যি আছে তাতকৈ বেছি কিবা এটা বুলি চোৱা হয়? তুমি কিয় ভাবিছা যে মই তোমাৰ পৰা কথাবোৰ লুকুৱাই ৰাখোঁ?

তুমি কিয় নিৰাপত্তাহীন স্বামী হৈ তোমাৰ প্ৰতি মোৰ প্ৰেমক সন্দেহ কৰিছা? আৰু যদি তুমি নিৰাপত্তাহীন, মোৰ লগত কাজিয়া কৰাৰ পৰিৱৰ্তে তুমি মোক তোমাৰ মৰমেৰে ইমান ডুব নিদিবা যে তুমি নিশ্চিত হবা যে তোমাৰ ঠাই কোনেও ল’ব নোৱাৰিব?

প্ৰতিবাৰেই কোৱা এটা নীচ শব্দ, প্ৰতিবাৰেই মোক ঠেলি দিলেই মোক আঘাত দিয়ে। আৰু সেই আঘাত মই হৃদয়ত ৰাখোঁ। এটা যুঁজ আৰু মেকআপে সেইটো কেতিয়াও কাঢ়ি নিব নোৱাৰে। আঘাতটো গঢ় লৈ উঠে, টাৱাৰৰ দৰে। আৰু সেই টাৱাৰৰ ভিতৰত, মই থাকোঁ।

আৰু সেই টাৱাৰৰ ভিতৰৰ পৰাই মই যুঁজ দিওঁ আৰু নীচ শব্দ কওঁ যিবোৰ আপোনাৰ ওপৰত শিলগুটি নিক্ষেপ কৰা যেন লাগে। গুলীৰ দৰে যেন লগা শব্দ।

বিশ্বাসৰ সমস্যা: আপোনাৰ সন্দেহ মোৰ হৃদয়ৰ মাজেৰে ডেগাৰৰ দৰে

মনত আছেনে শেষবাৰৰ বাবে যেতিয়া মোৰ প্ৰেয়সীয়ে ফোন কৰিছিল? তাই মোৰ লগত পুৰুষৰ মাতেৰে কথা পাতি আছিল। আমি খেলি থকা খেল এখন আছিল। আৰু আপুনি ভাবিছিল যে মই কথা পাতি থকা আন এজন মানুহ। আপুনি মোক কোন বুলি সুধিলে আৰু মই তাইৰ নাম ক’লোঁ আৰু আপুনি ভাবিলে যে মই মিছা কথা ক’লোঁ।

মই তোমাক মিছা কোৱা নাছিলো। মই কেতিয়াও নকৰো। কিন্তু তোমাৰ সন্দেহ মোৰ হৃদয়ৰ মাজেৰে খঞ্জৰ যেন লাগিল। মোৰ কল লগ চাব বিচাৰিছিলা। মই তোমাক দেখুৱাবলৈ অস্বীকাৰ কৰিলোঁ। মই তোমাক কিয় দেখুৱাই নিদিলোঁ জানেনে? ম‍ইমই বিচাৰিছিলো যে তুমি মোক বিশ্বাস কৰা।

মই বিচাৰিছিলো যে তুমি মোক বিশ্বাস কৰা কাৰণ মই জানিছিলো যে মই ভুল কৰা নাই। যদি মই কেতিয়াবা দোষী হ’লোহেঁতেন, তেন্তে মই দোষী নহোৱা প্ৰতিটো কাণ্ড আপোনালোকক প্ৰমাণ কৰিবলৈ বাছি ল’লোহেঁতেন। আপোনাৰ আস্থাৰ বিষয়বোৰ মোৰ বাবে দুখজনক আৰু মই সকলো সময়তে আক্ৰমণৰ বলি হোৱা অনুভৱ কৰিব নিবিচাৰো। যেন সেই কেইটামান অদোষী মুহূৰ্তই সেই সকলোবোৰ মুহূৰ্ত মচি পেলাব যেতিয়া মই আচলতে দোষী হৈছিলোঁ। কিন্তু মই ব্যভিচাৰৰ দোষী নহয়।

আপোনাৰ সন্দেহ দূৰ কৰাটো মোৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল নহয়

আপুনি আপোনাৰ আস্থাৰ সমস্যাৰ বাবে আশ্ৰয় দিব পৰা প্ৰতিটো ভুল বুজাবুজি মই পৰিষ্কাৰ কৰিব নালাগে। মই জানো যে মোৰ জীৱনত তোমাৰ ঠাই কোনেও কেতিয়াও লব নোৱাৰে। মোৰ বাবে সেয়াই যথেষ্ট। আৰু সেইটোৱেই আপোনাৰ বাবে যথেষ্ট হ’ব লাগে।

আমাৰ ৰসায়ন বিজ্ঞান পাগলৰ দৰে আৰু আপুনিও সেইটো ভালদৰে জানে। আনকি আমাৰ যুঁজবোৰো ইমানেই আবেগিক যে কেতিয়াবা যেতিয়া আমাৰ মাজত মতানৈক্য থাকে তেতিয়া মই মৌন হৈ থকাতকৈ যুঁজিবলৈ বাছি লওঁ। আৰু যেতিয়া মই কওঁ যে মই তোমাক বিবাহ বিচ্ছেদ কৰিম, তেতিয়া সেইটোৱেই মোৰ শেষ কাম। মই তেনেকৈ কওঁ কাৰণ মই আঘাত পাইছো আৰু কিবা এটা চেডিষ্টিক আনন্দই মোক এই কথা ক'বলৈ বাধ্য কৰে আৰু অধিক আঘাতপ্ৰাপ্ত হয়।