Lieve man,

Ik weet niet waar deze vertrouwenskwesties vandaan komen. Waarom is het dat elke man met wie ik praat een potentiële usurpator van jouw stoel is? Dat elke actie van mij wordt gezien als iets meer dan wat het is? Waarom denk je dat ik dingen voor je verberg?

Waarom ben je een onzekere echtgenoot en twijfel je aan mijn liefde voor jou? En als je onzeker bent, waarom overgiet je me dan niet met je liefde in plaats van met me te vechten, zodat je zeker weet dat niemand jouw plaats kan innemen?

Elke keer dat je een gemeen woord zegt, elke keer dat je me wegduwt, doe je me pijn. En ik bewaar die pijn in mijn hart. Een gevecht en make-up zullen dat nooit wegnemen. De pijn bouwt zich op, als een toren. En in die toren blijf ik.

En vanuit die toren vecht ik en zeg ik gemene woorden die voelen als stenen die naar je worden gegooid. Woorden die lijken op kogels.

Vertrouwenskwesties: Jouw verdenking is als een dolk door mijn hart

Weet je nog de laatste keer dat mijn vriendin belde? Ze sprak tegen me met een mannenstem. Het was een spelletje dat we speelden. En jij dacht dat het een andere man was tegen wie ik praatte. Je vroeg me wie het was en ik zei haar naam en je dacht dat ik loog.

Ik heb niet tegen je gelogen. Dat zou ik nooit doen. Maar je verdenking voelde als een dolk door mijn hart. Je wilde mijn gesprekslogboek zien. Ik weigerde het je te laten zien. Weet je waarom ik het je niet liet zien? Ik liet het niet zien omdat ik wilde dat je me vertrouwde.

Ik wilde dat je me zou vertrouwen omdat ik wist dat ik niet fout zat. Als ik ooit schuldig zou zijn, zou ik ervoor kiezen om je elk incident te bewijzen waarbij ik niet schuldig was. Jouw vertrouwensproblemen zijn schrijnend voor mij en ik wil me niet de hele tijd aangevallen voelen. Alsof die paar momenten waarop ik niet schuldig was, alle momenten waarop ik wel schuldig was, zouden uitwissen. Maar ik ben niet schuldig aan overspel.

Het is niet aan mij om je verdenking weg te nemen

Ik hoef niet elk misverstand uit de weg te ruimen dat je zou kunnen koesteren vanwege je vertrouwensproblemen. Ik weet dat niemand ooit jouw plaats in mijn leven kan innemen. Dat is genoeg voor mij. En dat zou genoeg voor jou moeten zijn.

Onze chemie is waanzinnig en dat weet jij ook heel goed. Zelfs onze ruzies zijn zo hartstochtelijk dat ik er soms voor kies om te vechten als we van mening verschillen, in plaats van te zwijgen. En als ik zeg dat ik van je ga scheiden, is dat het laatste wat ik wil doen. Ik zeg dat omdat ik gekwetst ben en een soort sadistisch genoegen maakt dat ik dit zeg en nog meer gekwetst word.