(পৰিচয় ৰক্ষাৰ বাবে নাম সলনি কৰা হৈছে)

নিখিল আৰু অৰুন্ধতিয়ে বিবাহৰ তিনিটা সুখৰ বছৰ সম্পূৰ্ণ কৰিলে। অৰুন্ধতী বিয়াৰ প্ৰস্তাৱত সঁচাকৈয়ে সুখী নহ’ল যদিও মাক-দেউতাকৰ পছন্দক বিশ্বাস কৰি হাৰ মানিলে। সকলোবোৰ নিখুঁত হৈ পৰিল, তাইৰ কল্পনাৰ বাহিৰত।

নিখুঁত স্বামী

তেওঁ তাইক কেতিয়াও ‘নাই’ কোৱা নাছিল, কেতিয়াও। অৰুন্ধতিয়ে কৰিব বিচৰা সকলো কামতে তেওঁ সদায় সহায় কৰিছিল। দুয়োজনে গোটেই দিনটো কাম কৰিছিল আৰু সন্ধিয়াবোৰ পুনৰ একেলগে হৈছিল।

তেওঁলোকৰ এজন ৰান্ধনী আছিল। নিখিলে সিহঁতৰ ৰাতিপুৱাৰ চাহ বনাই হাঁহি এটা মাৰি তাইক জগাই দিছিল। 'এইবোৰ আছিল তাইৰ দিনটোৰ সৰ্বোত্তম অংশ... প্ৰতিদিনে।

অনুগ্ৰহ কৰি জাভাস্ক্রিপ্ট সক্ষম কৰক

তাৰ পিছত তাই তেওঁক লগ পাইছিল

অৰুন্ধতীয়ে প্ৰায়ে কামৰ পৰা দেৰি কৰিছিল বা অফিচৰ সহকৰ্মী বা চিনেমাৰ পৰিকল্পনাৰ লগত ডিনাৰ প্লেন কৰিছিল গভীৰ নিশা আৰু নিখিলে কেতিয়াও এটাও প্ৰশ্ন কৰা নাছিল। সি তাইক ভালদৰে চিনি পাইছিল আৰু তাইক বিশ্বাস কৰিছিল। তাৰ বাবে অৰুন্ধতিয়ে তেওঁক সন্মান কৰিছিল। সেই দিনকেইটাত অৰুন্ধতীয়ে তাইৰ অফিচৰ ল’ৰা এজনৰ ওচৰ পালেগৈ। সি আছিল তাইৰ বছ ধীৰাজ। সি তাইতকৈ সৰু, এজন মান্য মানুহ। প্ৰতিবাৰ নিজৰ বাবে সময় পোৱাৰ সময়ত তেওঁলোকৰ মাজত অৰ্থপূৰ্ণ কথা-বতৰা হৈছিল। অফিচৰ ডেস্ক, কেফেটেৰিয়া, সন্ধিয়াৰ কফি আৰু কেতিয়াবা, আনকি ৰাতিৰ আহাৰও... তেওঁলোকে কেতিয়াও কোনো সুযোগ এৰি নিদিলে।

তেওঁৰ এগৰাকী প্ৰেমিকা আছিল আৰু অৰুন্ধতী এগৰাকী বিবাহিত মহিলা আছিল, আৰু তথাপিও দুয়োজনেই নাছিলতেওঁলোকৰ মাজত যিয়েই নহওক কিয় নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব পাৰিছিল।

যেতিয়া অৰুন্ধতী ঘৰত আছিল, তেতিয়া তাই নিজকে দোষী অনুভৱ কৰিছিল। স্বামীৰ লগত চকুৰ সংস্পৰ্শ কৰিব পৰা নাছিল তাই। আৰু তাইক হত্যা কৰা কথাটো হ’ল সি তাইক কেতিয়াও সন্দেহ কৰা নাছিল... কোনো কথাতে সি কেতিয়াও সন্দেহ কৰা নাছিল। অৰুন্ধতীয়ে কেতিয়াবা সন্ধিয়া দেৰিকৈ বছৰ লগত মেছেজ আদান-প্ৰদান কৰিছিল, নিখিলৰ কাষত পৰি আছিল আৰু তথাপিও সি কেতিয়াও ভ্ৰু নুঠা নাছিল।

এটা অদৃশ্য ৰেখা সিহঁতে কেতিয়াও পাৰ হোৱা নাছিল

যেতিয়া নিখিলে কামৰ বাবে চহৰৰ বাহিৰলৈ গৈছিল, অৰুন্ধতী ধীৰাজৰ ঘৰলৈ গ’ল। গোটেই ৰাতিটো একেলগে কটালে... কথা পাতি, চিনেমা চাই, ইজনে সিজনৰ কোলাত বহি ইজনে সিজনৰ সংগত আৰাম বিচাৰি। ইফালে সিফালে চুমা এটা বিনিময় কৰিছিল আৰু যথেষ্ট সঘনাই সাৱটি ধৰিছিল যদিও তাৰ বাহিৰে একো নাছিল। অৰুন্ধতীয়ে তেওঁৰ এপাৰ্টমেণ্টত কটোৱা অগণন ৰাতি আছিল যদিও সঁচাকৈয়ে কেতিয়াও একেলগে শুই নাছিল। দুয়োৰে কোনোৱেই তেনেকুৱা বিচৰা নাছিল। ধীৰাজে তাইক সুখী কৰা যিকোনো কামতে সুখী আছিল আৰু কেতিয়াও তাইক অস্বস্তিত পেলোৱা কাম কৰা নাছিল।

দুয়োজনে নিজৰ সংগীক ভাল পাইছিল যদিও একে সময়তে ইজনে সিজনক প্ৰতিহত কৰিব পৰা নাছিল।

হয়তো তেওঁলোকৰ ক্লিক কৰা ধৰণ বা অৰুন্ধতীয়ে তেওঁৰ লগত অনুভৱ কৰা আৱেগিক সংযোগ বা তেওঁ ওচৰত থকাৰ সময়ত তাইৰ হাঁহি আৰু হাঁহিৰ ধৰণ আছিল। তেওঁ তাইক কিতাপ আৰু ব্লগ আৰু সাধুকথাৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰাইছিল। তেওঁলোকে নিজৰ বন্যতম কল্পনাবোৰ ভাগ কৰিছিল আৰু তথাপিও একেধৰণৰ মূল্যবোধৰ ব্যৱস্থা আছিল। যেন এক বুজাব নোৱাৰা বন্ধন আছিল অৰুন্ধতিয়ে তেওঁৰ লগত ভাগ কৰি লৈছিল।অৰুন্ধতীয়ে কেতিয়াও কাৰো লগত এই চিনাকি অনুভৱ কৰা নাছিল, আনকি স্বামীৰ লগতো আৰু ইমানেই সান্ত্বনাদায়ক অনুভৱ হৈছিল যে তাই সেই আৱেগবোৰ শব্দৰে প্ৰকাশ কৰিব নোৱাৰিলে।

অৰুন্ধতিয়ে জানিছিল যে তাইৰ হৃদয়ত যি আছে সেয়া ঠিক নহয়। আনহাতে নিখিল আৰু তাই নিজৰ পৰিয়ালটো গঢ়ি তোলাৰ পৰিকল্পনা কৰি আছিল। তেওঁৰ লগত এনেকুৱা কৰাটো ন্যায্য নাছিল৷ তাই মাতৃ হৈ আন এজন পুৰুষৰ লগত প্ৰেমৰ সম্পৰ্ক স্থাপন কৰিব নোৱাৰিলে! এইটো চম্ভালিব নোৱাৰাকৈয়ে বেছি আছিল।

তাতকৈও বেছি দৈনন্দিন অপৰাধবোধে তাইক হত্যা কৰি আছিল, তাইৰ বিবেকে আৰু ল’বলৈ সাজু নাছিল।

আৰু সেইবাবেই অৰুন্ধতীয়ে এটা লগাবলগীয়া হৈছিল ইয়াৰ অন্ত পৰিব। তাই ধীৰাজৰ পৰা আঁতৰি থাকিবলৈ চেষ্টা কৰিলে কিন্তু কেৱল দিনটো কাম কৰা কাৰোবাৰ পৰা আঁতৰি থকাটো সম্ভৱ নহ’ল৷

অৰুন্ধতিয়ে পদত্যাগ কৰিলে৷ ধীৰাজে থতমত খালে, কিন্তু তাই কি কষ্টৰ মাজেৰে পাৰ হৈ গৈছে সি গম পালে। অৰুন্ধতিয়ে আৰু স্বামীক কৰিব নোৱাৰিলে৷ আৰু দুয়োৰে বাবে পৃথক হৈ থকাটো ভাল আছিল আৰু সেয়া সম্ভৱ হৈছিল তাই চাকৰি এৰিলেহে।

তাই আগতে কেতিয়াও তেনেকুৱা অনুভৱ কৰা নাছিল কিন্তু সিহঁতে আগবাঢ়িব পৰা নাছিল। এতিয়া তাইৰ মাত্ৰ আজীৱন টিকি থাকিব পৰা স্মৃতি আছিল।