(Name verander om identiteite te beskerm)

Nikhil en Arundhati het drie gelukkige jare van hul huwelik voltooi. Arundhati was nie regtig gelukkig met die huweliksaansoek nie, maar het ingegee om haar ouers se keuse te vertrou. Alles het perfek geblyk te wees, buite haar verbeelding.

Die perfekte man

Hy het nooit 'Nee' vir haar gesê nie, ooit. Hy het altyd alles ondersteun wat Arundhati wou doen. Beide van hulle het heeldag gewerk en in die aande weer bymekaar gekom.

Hulle het 'n kok gehad. Nikhil sou hul oggendtee maak en haar met 'n glimlag wakker maak. Hulle was die beste deel van haar dag ... elke dag.

Aktiveer asseblief JavaScript

Toe ontmoet sy hom

Arundhati het dikwels laat van die werk af gekom of aandeteplanne gehad met kantoorkollegas of fliekplanne laataand en Nikhil het nooit 'n enkele vraag gevra nie. Hy het haar goed geken en haar vertrou. Arundhati het hom daarvoor gerespekteer. Gedurende daardie dae het Arundhati naby 'n ou in haar kantoor gekom. Hy was haar baas, Dhiraj. Hy was jonger as sy, 'n ordentlike man. Hulle het betekenisvolle gesprekke gevoer elke keer as hulle tyd vir hulself gehad het. Kantoorbanke, kafeteria's, aandkoffie en soms selfs aandetes... hulle het nooit enige geleentheid laat gaan nie.

Hy het 'n meisie gehad en Arundhati was 'n getroude vrou, en tog ook nievan hulle kon beheer wat ook al tussen hulle aangaan.

Toe Arundhati tuis was, het sy skuldig gevoel. Sy kon nie oogkontak met haar man maak nie. En die ding wat haar doodgemaak het, was dat hy nooit aan haar getwyfel het nie ... hy was nooit agterdogtig oor enigiets nie. Arundhati het soms laat in die aande SMS'e met haar baas uitgeruil, terwyl hy langs Nikhil se sy gelê het en tog het hy nooit 'n wenkbrou gelig nie.

'n Onsigbare lyn wat hulle nooit oorgesteek het nie

Toe Nikhil uit die stad gegaan het vir werk, Arundhati het na Dhiraj gegaan. Hulle het die hele nag saam deurgebring … gesels, flieks gekyk, in mekaar se arms gesit en vertroosting in mekaar se geselskap gevind. Hulle het hier en daar 'n soen gewissel en gereeld omhels, maar daar was niks verder nie. Daar was ontelbare nagte wat Arundhati by sy woonstel deurgebring het, maar hulle het nooit regtig saam geslaap nie. Nie een van hulle wou dit hê nie. Dhiraj was gelukkig met enigiets wat haar gelukkig gemaak het en het nooit iets gedoen wat haar ongemaklik gemaak het nie.

Albei van hulle was lief vir hul maats, maar kon mekaar nie terselfdertyd weerstaan ​​nie.

Miskien is dit was die manier waarop hulle geklik het of die emosionele konneksie wat Arundhati met hom gevoel het of die manier waarop sy geglimlag en gelag het wanneer hy daar was. Hy het haar in boeke en blogs en sprokies laat glo. Hulle het hul wildste fantasieë gedeel en tog 'n soortgelyke waardestelsel gehad. Dit was soos 'n onverklaarbare band wat Arundhati met hom gedeel het.Arundhati het nooit in haar lewe so kennis gemaak met enigiemand nie, nie eers haar man nie en dit het so vertroostend gevoel dat sy nie daardie emosies in woorde kon uitdruk nie.

Arundhati het geweet wat sy in haar hart het, was nie reg nie. Aan die ander kant was Nikhil en sy van plan om met hul gesin te begin. Dit was nie regverdig om dit aan hom te doen nie. Sy kon nie 'n ma word en 'n verhouding met 'n ander man hê nie! Dit was te veel om te hanteer.

Meer as dit, die alledaagse skuldgevoelens het haar doodgemaak, haar gewete was nie gereed om dit meer te vat nie.

En daarom moes Arundhati 'n einde daaraan. Sy het probeer om haar van Dhiraj te distansieer maar dit was net nie moontlik om weg te bly van iemand met wie sy heeldag gewerk het nie.

Arundhati het bedank. Dhiraj was geskok, maar hy het geweet waardeur sy gaan. Arundhati kon dit nie meer aan haar man doen nie. En dit was goed vir beide van hulle om uitmekaar te bly en dit was net moontlik as sy haar werk bedank.

Sy het nog nooit so gevoel nie, maar hulle kon nie voortgaan nie. Nou het sy net herinneringe gehad om 'n leeftyd te hou.