(Jak powiedział Anand Nair)

Zawsze miałam bardzo wyidealizowane wyobrażenia o małżeństwie. Kiedy byłam młodsza, nie mogłam się doczekać, aż pewnego dnia znajdę mężczyznę moich marzeń i zawiążę węzeł małżeński. Wierzyłam, że po ślubie życie staje się bardziej różowe. Dlatego byłam podekscytowana, kiedy tata powiedział mi o "oświadczynach", które przyszły dla mnie. Samuel był facetem, z którym spotykałam się podczas studiów biologicznych na uniwersytecie.poprosił mojego ojca o rękę, zanim się do mnie zbliżył. Uwielbiałam jego styl i byłam całkowicie podekscytowana! Wtedy nigdy nie wyobrażałam sobie, że będę żyć z dwubiegunowym mężem.

Życie z dwubiegunowym małżonkiem

Samuel był przystojnym lekarzem. Na pierwszy rzut oka nie było w nim nic złego. Był idealnym facetem. Świetny wygląd, niesamowita budowa i wspaniała praca - miał to wszystko. Czułam się taka szczęśliwa, że chciał, abym została jego żoną. Pomyślałam, że mogłabym żyć szczęśliwie z kimś, kto chciałby mieć mnie za żonę. Zgodziłam się więc. Zanim skończyłam 19 lat, zrezygnowałam ze studiów na uniwersytecie i wyszłam za niego za mąż.

Pierwsza noc w naszym życiu po ślubie była raczej nieprzyjemna. Wydawał się nie dbać o mnie i był zajęty tylko własnymi potrzebami. Było to dla mnie dość szokujące, ponieważ kiedy Samuel i ja spędzaliśmy czas w księgarniach i kawiarniach w pierwszych dniach, kiedy się spotykaliśmy, nigdy nie wydawał się tak samolubny.

W końcu nadszedł dzień, w którym wyjechaliśmy do Ohio, gdzie dostał nową pracę. Po przeprowadzce czułam, że nie mogę się z nim w ogóle porozumieć. Jeśli nie zgadzałam się z czymkolwiek, co mówił, krzyczał na mnie i całkowicie mnie upokarzał. Był tak głośny, że słyszeli go nawet sąsiedzi. Kiedy był zły, rzucał przedmiotami i tłukł naczynia. Przez miesiące był agresywny, pełen pychy.Wtedy nie przyszło mi do głowy, że mogę żyć z dwubiegunowym małżonkiem.

Z czasem dowiedziałam się, że mój mąż jest dwubiegunowy

Nie powiedziałem rodzicom nic o jego dziwnym zachowaniu. Martwiłem się, że wpłynie to na zdrowie mojego ojca i zestresuje go. Postanowiłem poradzić sobie z tym sam.

Lata mijały, a ja tolerowałam zachowanie Samuela. Urodziłam dwie piękne córki. Samuel często był wrogo nastawiony do starszej córki, podczas gdy rozpieszczał młodszą. Wzywał młodszą do swojego gabinetu, kupował jej różne rzeczy, podczas gdy stale ignorował nasze starsze dziecko. To jeden z najgorszych błędów wychowawczych, jakie może popełnić człowiek, dyskryminować swoje dzieci.niezdolność do interwencji, ponieważ gdybym to zrobił, wywróciłby dom do góry nogami w przypływie wściekłości.

Pewnego razu w miejscu pracy groził koleżance z pracy z powodu nieporozumienia. Następnie został skierowany do psychiatry. Wtedy poznaliśmy przyczynę jego zagmatwanego i nieobliczalnego zachowania. U Samuela zdiagnozowano chorobę afektywną dwubiegunową (BPD). Otrzymał leki, aby sobie z tym poradzić. Zachował pracę, ponieważ jego szefowie współczuli jego rodzinie.

Ale cierpiałam. Cierpiałam przez 15 lat z powodu małżeństwa z osobą cierpiącą na chorobę afektywną dwubiegunową. Potem zmarł mój tata i moja mama została sama. To dało mi szansę na przeprowadzkę do jej domu, aby ją wspierać i opiekować się nią. Po 15 latach małżeństwa poczułam, że mogę swobodnie oddychać!

Wyprowadziłam się od dwubiegunowego męża, ale on wrócił.

Moje życie zatrzymało się w wieku 19 lat, kiedy zdecydowałam się wyjść za mąż i zostać żoną Samuela. Ale to była moja szansa, aby to wszystko odzyskać. Postanowiłam więc, że chcę być niezależną kobietą. Nauczyłam się prowadzić samochód. Dostałam nową pracę. Dziewczynki były szczęśliwe i świetnie radziły sobie w szkole.

Po 20 latach pracy szef Samuela dał mu wybór, czy zrezygnować z pracy, czy zostać "wypisanym" z powodów psychiatrycznych. Wybrał to pierwsze i dołączył do nas w domu mojej matki. Nieregularnie przyjmując leki, mój dwubiegunowy mąż wahał się między "manią" a "depresją". Kiedyś gonił naszą córkę po domu, wymachując nożem. Nie mogła spać przez całą noc, ponieważ była tak zdenerwowana.straumatyzowany całym incydentem.

Następnego ranka porozmawiała o tym ze swoim wujkiem i zwierzyła mu się. Wtedy rodzina w końcu dowiedziała się, że Samuel ma problem i wszyscy dowiedzieli się, że mój mąż ma dwubiegunówkę. Kiedy rodzina już wiedziała, zgodzili się, że takie zachowanie jest niebezpieczne i powiedzieli mi, żebym zadzwoniła po pomoc, kiedy następnym razem Samuel zachowa się niewłaściwie wobec kogokolwiek z nas.

Rozwód był w toku

Kilka dni później, kiedy zauważyłam wczesne oznaki manii u mojego dwubiegunowego męża, zadzwoniłam do dwóch kuzynek i siostry męża, szukając pomocy. Kiedy przyjechali, mój mąż nadal był w maniakalnym nastroju i nie chciał zgodzić się na pomoc psychiatryczną. Wściekły, że wezwałam pomoc, Samuel powiedział, że się ze mną rozwiedzie, a następnego dnia zadzwonił nawet do prawnika.

Zaproponował, że da mi połowę swoich pieniędzy. W oczekiwaniu na rozwód Samuel wyprowadził się do domu swojej siostry. Nie mógł mieszkać sam w takich warunkach. Ale w ciągu kilku dni pokłócił się z siostrą i kazano mu się wyprowadzić.

Nic dziwnego, że Samuel zadzwonił do mojej kuzynki i powiedział: "Powiedz Paige, że jej wybaczyłem. Przeprowadzam się z powrotem." Po raz pierwszy w życiu zajęłam zdecydowane stanowisko. Powiedziałam mu, że nie jest mile widziany. Nie chodziło o mnie, powiedziałam to, ponieważ chciałam zapewnić bezpieczeństwo mojej córce. Powiedziałam mu, że będziemy kontynuować jego plany rozwodowe za obopólną zgodą. Mój mąż przeniósł się wtedy do pokoju gościnnegozapewnione przez jego pracodawców.

Ale bycie małżonką dwubiegunowego męża było moim przeznaczeniem

Sąd rodzinny dał nam 6 miesięcy na pogodzenie się i znalezienie sposobu na bycie razem. Jeśli po tym czasie chcielibyśmy się rozstać, sąd orzekłby separację.

W międzyczasie mój mąż nieustannie walczył z pracodawcami. Nie miał gdzie mieszkać i był bezrobotny. Zakładam, że całkowicie przejadł też swoje oszczędności. Siostra pozwoliła mu więc zamieszkać w swoim domu, pod warunkiem, że będzie przyjmował leki przepisane przez psychiatrę. Samuel niechętnie się zgodził.

Po dwóch miesiącach mój mąż chciał wycofać pozew rozwodowy. Zgodziłam się pod warunkiem, że nie będziemy mieszkać w tym samym domu, mimo że pozostaniemy małżeństwem. Tak się dzieje, gdy kobieta traci zainteresowanie swoim mężem. Nie mogłam już znieść jego bliskości. Wycofaliśmy pozew, ponieważ spełnił moje żądania.

Oboje mieszkaliśmy osobno przez następne trzy lata, dopóki siostra Samuela nie zmarła z powodu raka piersi. Znów był bezdomny i nie miał dokąd pójść. Powiedziałam, że może wrócić i zamieszkać z naszą rodziną, ale na moich warunkach; głównie, że będzie regularnie przyjmował swoje leki. Zgodził się i znów mieszkałam z moim dwubiegunowym mężem.

Teraz minął ponad rok, odkąd mój mąż wrócił. Nie jest idealnie, ale da się wytrzymać. Moje córki wyprowadziły się, więc teraz w domu jest moja matka, mój mąż i ja. Jestem tak szczęśliwa, jak tylko mogę być w tych okolicznościach. Przynajmniej nie może mnie zastraszać tak, jak lubił to robić po naszym pierwszym ślubie. Myślę, że bycie żoną kogoś z dwubiegunową chorobą jest po prostu moim przeznaczeniem.

Najczęściej zadawane pytania

Choroba afektywna dwubiegunowa charakteryzuje się wieloma wahaniami nastroju. Jeśli więc masz współmałżonka lub przyjaciela z chorobą afektywną dwubiegunową, zauważysz, że będą oni przechodzić ekstremalne napady manii, złości i frustracji, a następnie nagłe napady depresji i izolacji. Mężczyźni zwykle wykazują również większą agresję i mogą również rozwinąć problem z nadużywaniem substancji lub stać się alkoholikami.

Jeśli małżonek cierpiący na chorobę afektywną dwubiegunową skorzysta z odpowiedniego leczenia, prawdopodobnie będzie to możliwe, ale będzie to długa droga. Ekstremalne wahania nastroju, z którymi trzeba sobie radzić, będąc w związku małżeńskim z osobą cierpiącą na chorobę afektywną dwubiegunową, nie są łatwe do zniesienia dla kobiety. 3) Czy osoba dwubiegunowa może naprawdę kochać?

Zaburzenia psychiczne nie oznaczają, że ktoś nie może kochać lub być kochanym przez innych.