(Zoals verteld aan Anand Nair)

Ik had altijd erg geïdealiseerde ideeën over het huwelijk. Toen ik jonger was, kon ik niet wachten om op een dag de man van mijn dromen te vinden en de knoop door te hakken. Ik geloofde dat het leven alleen maar rooskleuriger werd na het huwelijk. Daarom was ik dolblij toen mijn vader me vertelde over het 'aanzoek' dat op ons pad was gekomen, voor mij. Samuel was een jongen met wie ik had afgesproken toen ik biologie studeerde aan de universiteit. Hij was een beetje ouderwets enIk hield van zijn stijl en was helemaal in de wolken! In die tijd had ik nooit kunnen denken dat ik met een bipolaire echtgenoot zou leven.

Leven met een bipolaire echtgenoot

Samuel was een knappe dokter. Op het eerste gezicht was er niets mis met hem. Hij was de perfecte man. Geweldig uiterlijk, een geweldige bouw en een fantastische baan - hij had het allemaal. Ik voelde me zo gelukkig dat hij wilde dat ik zijn vrouw werd. Ik dacht dat ik gelukkig kon leven met iemand die mij als vrouw wilde. Dus stemde ik toe. Voordat ik 19 werd, gaf ik mijn studie aan de universiteit op en trouwde ik met hem.

De eerste nacht in ons leven na de bruiloft was nogal onaangenaam. Hij leek zich niet om mij te bekommeren en was alleen maar bezig met zijn eigen behoeften. Dit kwam voor mij als een behoorlijke schok, want toen Samuel en ik in de beginperiode van onze relatie met elkaar optrokken in boekhandels en koffieshops, leek hij nooit zo egoïstisch.

Uiteindelijk kwam er een dag dat we naar Ohio vertrokken, waar hij een nieuwe baan had gevonden. Na de verhuizing had ik het gevoel dat ik helemaal niet meer met hem kon communiceren. Als ik het niet eens was met wat hij zei, schreeuwde hij tegen me en vernederde hij me volledig. Hij was zo luidruchtig dat zelfs de buren hem konden horen. Als hij boos was, gooide hij met dingen en brak hij serviesgoed. Maandenlang was hij agressief, vol overmoed. DanHij zou plotseling in zelfmedelijden vervallen tot de volgende stemmingsschommeling. In die tijd is het nooit bij me opgekomen dat ik met een bipolaire echtgenoot zou kunnen leven.

Na verloop van tijd kwam ik erachter dat mijn man bipolair is...

Ik vertelde mijn ouders niets over zijn bizarre gedrag. Ik was bang dat dit de gezondheid van mijn vader zou aantasten en hem zou stressen. Ik besloot er zelf mee om te gaan.

Jaren gingen voorbij terwijl ik Samuels gedrag tolereerde. Ik baarde twee prachtige dochters. Samuel was vaak vijandig tegen de oudste dochter, terwijl hij de jongste liefkoosde. Hij riep de jongste naar zijn studeerkamer, kocht dingen voor haar terwijl hij ons oudste kind voortdurend negeerde. Dit is een van de ergste opvoedingsfouten die iemand kan maken, onderscheid maken tussen zijn kinderen. Mijn hart brak bij mijnniet in staat om tussenbeide te komen, want als ik dat zou doen, zou hij het huis overhoop halen in een vlaag van woede.

Op het werk achtervolgde hij een keer dreigend een vrouwelijke collega vanwege een meningsverschil. Hij werd toen doorverwezen naar een psychiater. Toen leerden we de oorzaak achter al zijn verwarrende en grillige gedrag. Samuel kreeg de diagnose bipolaire stoornis (BPD). Hij kreeg medicatie om daarmee om te gaan. Hij behield zijn baan, omdat zijn bazen sympathie voelden voor zijn familie.

Maar ik heb geleden. Ik heb 15 jaar geleden omdat ik getrouwd was met iemand met bipolaire stoornissen. Toen overleed mijn vader en bleef mijn moeder alleen achter. Dit gaf mij de kans om bij haar in te trekken om haar te steunen en voor haar te zorgen. Na 15 jaar huwelijk had ik het gevoel dat ik vrij kon ademen!

Ik ben bij mijn bipolaire man weggegaan, maar hij kwam terug

Mijn leven was gestopt op mijn 19e toen ik besloot om te trouwen en Samuels vrouw te worden. Maar dit was mijn kans om alles terug te nemen. Dus besloot ik dat ik een onafhankelijke vrouw wilde zijn. Ik leerde autorijden. Ik kreeg een nieuwe baan. De meisjes waren gelukkig en blonken uit op school.

Na 20 jaar te hebben gewerkt, gaf Samuels baas hem de keuze om ontslag te nemen of om psychiatrische redenen 'uit huis geplaatst' te worden. Hij koos voor het eerste en kwam toen bij ons in het huis van mijn moeder wonen. Mijn bipolaire echtgenoot nam zijn medicatie niet regelmatig en schommelde tussen 'manie' en 'depressie'. Hij achtervolgde onze dochter eens door het huis terwijl hij met een mes naar haar zwaaide. Ze kon de hele nacht niet slapen omdat ze zogetraumatiseerd door het hele incident.

De volgende ochtend sprak ze erover met haar oom en nam hem in vertrouwen. Toen wist de familie eindelijk dat Samuel een probleem had en kwam iedereen erachter dat mijn man bipolair is. Toen de familie het eenmaal wist, waren ze het erover eens dat dergelijk gedrag gevaarlijk is en zeiden ze dat ik hulp moest inroepen als Samuel zich de volgende keer weer misdroeg.

Er was een scheiding aan de gang

Een paar dagen later, toen ik de eerste tekenen van manie bij mijn bipolaire man zag, belde ik twee van mijn neven en de zus van mijn man op om hulp te zoeken. Toen ze kwamen, was mijn man nog steeds in een manische bui en wilde hij geen psychiatrische hulp. Woedend dat ik om hulp had gevraagd, zei Samuel dat hij van me zou scheiden en de volgende dag belde hij zelfs een advocaat.

Hij bood aan om me de helft van zijn geld te geven. In afwachting van de scheiding verhuisde Samuel naar het huis van zijn zus. Hij kon niet alleen leven in zo'n toestand. Maar binnen een paar dagen had hij ook ruzie met zijn zus en kreeg hij te horen dat hij moest verhuizen.

Het was dan ook geen verrassing dat Samuel mijn neef belde en zei: "Zeg Paige dat ik haar heb vergeven. Ik verhuis terug." Voor het eerst in mijn leven nam ik een sterk standpunt in. Ik zei hem dat hij niet welkom was. Het ging niet om mij, ik zei dit omdat ik mijn dochter veilig wilde houden. Ik zei hem dat we zijn plannen voor een scheiding met wederzijds goedvinden zouden uitvoeren. Mijn man verhuisde toen naar een logeerkamerfaciliteit van zijn werkgevers.

Maar de echtgenoot zijn van een bipolaire man was mijn lot

De rechtbank gaf ons 6 maanden de tijd om ons te verzoenen en een manier te vinden om samen te zijn. Als we daarna uit elkaar wilden gaan, zou de rechtbank een scheiding toestaan.

In de tussentijd had mijn man constant ruzie met zijn werkgevers. Hij had geen onderdak en was werkloos. Ik neem aan dat hij ook zijn spaargeld volledig had opgevreten. Dus liet zijn zus hem in haar huis wonen, op voorwaarde dat hij de medicijnen zou innemen zoals voorgeschreven door de psychiater. Samuel stemde met tegenzin toe.

Na twee maanden wilde mijn man de scheidingsaanvraag intrekken. Ik stemde ermee in op voorwaarde dat we niet in hetzelfde huis zouden wonen, ook al zouden we getrouwd blijven. Dat is wat er gebeurt als een vrouw haar interesse in haar man verliest. Ik kon er niet meer tegen om zo dicht bij hem te zijn. We trokken de aanvraag in omdat hij aan mijn eisen voldeed.

We leefden allebei apart voor de volgende drie jaar totdat Samuels zus overleed aan borstkanker. Hij was weer dakloos en kon nergens heen. Ik zei dat hij terug kon komen en bij ons gezin kon blijven, maar op mijn voorwaarden; voornamelijk dat hij regelmatig zijn medicijnen zou innemen. Hij stemde toe en ik woonde weer samen met mijn bipolaire man.

Nu is het meer dan een jaar geleden dat mijn man is teruggekeerd. Het is niet perfect, maar het is beheersbaar. Mijn dochters zijn verhuisd. Dus nu zijn het mijn moeder, mijn man en ik thuis. Ik ben zo gelukkig als ik maar kan zijn onder deze omstandigheden. Hij kan me tenminste niet pesten zoals hij vroeger deed toen we net getrouwd waren. Ik denk dat getrouwd zijn met iemand met bipolaire stoornissen gewoon in mijn lot ligt.

FAQs

Een bipolaire stoornis wordt gekenmerkt door veel stemmingswisselingen. Dus als je een bipolaire echtgenoot of vriend hebt, zul je merken dat hij of zij extreme vlagen van manie, woede en frustratie ervaart, en daarna ook plotselinge vlagen van depressie en isolatie. Mannen vertonen meestal ook meer agressie en kunnen ook een probleem met middelenmisbruik ontwikkelen of alcoholist worden.

Als de bipolaire echtgenoot de juiste behandeling gebruikt, kan dat waarschijnlijk wel, maar het zal een lange weg zijn. De extreme stemmingswisselingen waar je mee te maken krijgt als je getrouwd bent met iemand die bipolair is, is niet gemakkelijk voor de vrouw om te dragen. 3. Kan een bipolair persoon echt liefhebben?

Natuurlijk kan dat. Een psychische stoornis betekent niet dat iemand niet van anderen kan houden of niet door anderen bemind kan worden.