रक्षा भराडियाला सांगितल्याप्रमाणे.

तिला अनिता म्हणूया. ती एक ज्वेलरी डिझायनर आहे आणि एका संध्याकाळी, वाईनवर तिने मला तिच्या लग्नाबद्दल सांगितले. आणि जेव्हा ते उघडण्याचा निर्णय घेतात तेव्हा अमेरिकन लोकांचा कल असतो, ती स्पष्ट आणि प्रामाणिक होती. जेव्हा ती तिच्या प्रियकराला भेटली तेव्हा तिचे लग्न होऊन 16 वर्षे झाली होती.

तो त्याच्या पत्नीसाठी वर्धापनदिन भेट घेण्यासाठी आला होता. उपरोधिक, नाही का? प्रेमासारखं वाटलं, कदाचित तसं होतं. सूर्योदय अधिक सुंदर दिसत होता, फुलांचा वास अधिक गोड वाटत होता आणि त्याचा संदेश किंवा व्हॉईस मेल आहे की नाही हे पाहण्यासाठी मी सकाळी उठण्याची प्रतीक्षा करू शकत नाही. आम्ही चित्रांची देवाणघेवाण करत होतो, कधी कधी दिवसातून दहा. त्याने मला हवे असलेले आणि सुंदर वाटले. त्याने माझ्याबद्दल, माझ्या डिझाइन्स, माझे ड्रेसिंग, माझे ओठ या सर्व गोष्टींचे कौतुक केले… मी घड्याळाच्या माऊसच्या अचूकतेने जिमला मारत होतो, फिट होतो, टोन्ड होतो आणि मला आरशात मागे वळून पाहणारी व्यक्ती मला आवडत होती. मी फक्त त्याच्यावरच नव्हे तर माझ्या आणि आयुष्याच्या प्रेमात होतो. मला कमालीचा आनंद झाला. आपणास माहित आहे की ते म्हणतात की एखाद्याने ज्या गोष्टींबद्दल सावधगिरी बाळगली पाहिजे त्यापैकी एक म्हणजे नातेसंबंधात त्यांचा स्वतःचा आनंद चमकणे. माझ्या मूर्ख हसण्याने आणि मी-आम-स्वर्गातील टक लावून बघितले.

असो, तुम्ही खरोखर प्रेमसंबंध जास्त काळ लपवू शकत नाही. जेव्हा माझ्या पतीला हे कळले आणि माझा सामना केला तेव्हा मी कबूल केले. त्याला सांगितले की मी प्रेमात आहे आणि मी दुसऱ्या दिवशी माझ्या मुलीसोबत बाहेर जाणार आहे. माझ्या निर्णयावर मला शंभर टक्के खात्री होती. माझा प्रियकर आणि मी होतेअशा परिस्थितीवर चर्चा केली आणि आमच्या कृतीचा मार्ग तयार केला आणि तो दिवस आला. तेव्हा माझा नवरा खूप रागावला होता, त्याने मला जाण्यापासून रोखले नाही.