Zoals verteld aan Raksha Bharadia.

Laten we haar Anita noemen. Ze is juwelenontwerpster en op een avond vertelde ze me onder het genot van een glas wijn over haar huwelijk. En zoals Amerikanen meestal zijn als ze besluiten zich open te stellen, was ze openhartig en heel eerlijk. Ze was 16 jaar getrouwd toen ze haar minnaar ontmoette.

Hij was gekomen om een verjaardagscadeau voor zijn vrouw uit te zoeken. Ironisch, nietwaar? Het voelde als liefde, misschien was het dat ook wel. De zonsopgang leek mooier, bloemen roken zoeter en ik kon niet wachten om 's ochtends wakker te worden om te zien of er een bericht van hem was of een voicemail. We wisselden foto's uit, soms wel tien per dag. Hij liet me gewild en mooi voelen. Hij waardeerde alles aan me, mijn ontwerpen, mijndressing, mijn lippen... Ik was aan het fitnessen met de precisie van een uurwerkmuis, ik werd fitter, gespierder en ik hield van de persoon die naar me terugkeek in de spiegel. Ik was verliefd, niet alleen op hem, maar op mezelf en op het leven. Ik was ongelooflijk gelukkig. Je weet dat ze zeggen dat een van de dingen waar je voorzichtig mee moet zijn, het laten zien van je eigen vreugde in een relatie is. Mijn stomme grijns en ik-ben-in-hemelsnaamstaren verraadde me.

Hoe dan ook, een affaire kun je niet lang verbergen. Toen mijn man erachter kwam en me ermee confronteerde, biechtte ik het op. Ik vertelde hem dat ik verliefd was en dat ik de volgende dag met mijn meisje zou gaan samenwonen. Ik was honderd procent overtuigd van mijn beslissing. Mijn minnaar en ik hadden een dergelijke situatie besproken en onze koers uitgestippeld en de dag was gekomen. Mijn man, die toen te boos was, weerhield me er niet van omverlaten.