Όπως ειπώθηκε στη Raksha Bharadia.

Ας την πούμε Ανίτα. Είναι σχεδιάστρια κοσμημάτων και ένα βράδυ, πίνοντας κρασί, μου μίλησε για τον γάμο της. Και όπως συνηθίζουν να είναι οι Αμερικανοί όταν αποφασίζουν να ανοιχτούν, ήταν ειλικρινής και άκρως ειλικρινής. Ήταν παντρεμένη για 16 χρόνια όταν γνώρισε τον εραστή της.

Είχε έρθει για να διαλέξει ένα δώρο επετείου για τη σύζυγό του. Ειρωνικό, έτσι δεν είναι; Ένιωθα ότι ήταν έρωτας, ίσως και να ήταν. Η ανατολή του ήλιου φαινόταν πιο όμορφη, τα λουλούδια μύριζαν πιο γλυκά και ανυπομονούσα να ξυπνήσω το πρωί για να δω αν υπήρχε κάποιο μήνυμα από εκείνον ή ένας τηλεφωνητής. Ανταλλάσσαμε φωτογραφίες, μερικές φορές δέκα την ημέρα. Με έκανε να νιώθω επιθυμητή και όμορφη. Εκτιμούσε τα πάντα πάνω μου, τα σχέδιά μου, τατο ντύσιμο, τα χείλη μου... Χτυπούσα το γυμναστήριο με ακρίβεια ρολογιού, γινόμουν πιο γυμνασμένη, γυμνασμένη και αγαπούσα το πρόσωπο που με κοίταζε πίσω στον καθρέφτη. Ήμουν ερωτευμένη, όχι μόνο με εκείνον, αλλά με τον εαυτό μου και τη ζωή. Ήμουν απίστευτα ευτυχισμένη. Ξέρετε, λένε ότι ένα από τα πράγματα που πρέπει να προσέχει κανείς είναι να αναβοσβήνει τη χαρά του όταν βρίσκεται σε μια σχέση. Το χαζό μου χαμόγελο και το "είμαι στον παράδεισο".τα βλέμματα με πρόδωσαν.

Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορείς να κρύψεις μια σχέση για πολύ καιρό. Όταν ο σύζυγός μου το ανακάλυψε και με αντιμετώπισε, εξομολογήθηκα. Του είπα ότι ήμουν ερωτευμένη και ότι θα μετακόμιζα με την κοπέλα μου την επόμενη μέρα. Ήμουν εκατό τοις εκατό πεπεισμένη για την απόφασή μου. Με την ερωμένη μου είχαμε συζητήσει μια τέτοια κατάσταση και είχαμε χαράξει την πορεία μας και η μέρα είχε έρθει. Ο σύζυγός μου, πολύ θυμωμένος τότε, δεν με εμπόδισε ναφεύγοντας.