Raksha Bharadia-ri esan bezala.

Dei diezaiogun Anita. Bitxien diseinatzailea da eta arratsalde batean, ardoarekin bere ezkontza kontatu zidan. Eta amerikarrek irekitzea erabakitzen dutenean izan ohi duten bezala, zintzoa eta zintzoa zen. 16 urte zeramatzan ezkonduta bere maitalea ezagutu zuenean.

Emaztearentzat urteurreneko opari bat hartzera etorri zen. Ironikoa, ezta? Maitasuna sentitzen zen, agian hala zen. Egunsentia politagoa zirudien, loreek usain goxoagoa zuten eta ezin nuen itxaron goizean esnatzeko haren mezuren bat edo ahots-mezuren bat zegoen ikusteko. Argazkiak trukatzen ari ginen, batzuetan egunean hamar. Nahi eta eder sentiarazi ninduen. Niri buruzko guztia estimatzen zuen, nire diseinuak, nire janzkera, nire ezpainak... gimnasiora jotzen ari nintzen erloju-sagu baten zehaztasunarekin, moldatzen, tonifikatu eta ispiluan atzera begiratzen ninduen pertsona maite nuen. Maiteminduta nengoen, ez bakarrik berarekin, baita ni eta bizitza ere. Izugarri pozik nengoen. Badakizu esaten dutela kontuz ibili behar den gauzetako bat harreman batean dagoenean bere poza kentzea dela. Nire irribarre ergelak eta zeruan nagoen begiradek utzi ninduten.

Dena den, ezin duzu afera bat luzaroan ezkutatu. Senarrak ezagutu eta aurre egin zidanean, aitortu nuen. Esan zion maiteminduta nengoela eta hurrengo egunean nire neskarekin joango nintzela. Nire erabakiaz ehuneko ehun konbentzituta nengoen. Nire maitalea eta biok genuenhorrelako egoera bat eztabaidatu eta gure jardunbidea markatu genuen eta eguna iritsi zen. Nire senarrak, haserreegi orduan, ez ninduen alde egitea eragotzi.