Kiel dirite al Raksha Bharadia.

Ni nomu ŝin Anita. Ŝi estas juvelistino kaj iun vesperon, super vino ŝi rakontis al mi pri sia geedziĝo. Kaj kiel usonanoj emas esti kiam ili decidas malfermi sin, ŝi estis sincera kaj ege honesta. Ŝi estis edziĝinta dum 16 jaroj kiam ŝi renkontis sian amanton.

Li venis por elekti datrevendonacon por sia edzino. Ironia, ĉu ne? Ĝi sentis kiel amo, eble estis. La sunleviĝo ŝajnis pli bela, floroj odoris pli dolĉe kaj mi ne povis atendi vekiĝi matene por vidi ĉu estas mesaĝo de li aŭ voĉpoŝto. Ni interŝanĝis bildojn, foje dek ĉiutage. Li sentis min dezirata kaj bela. Li aprezis ĉion pri mi, miajn desegnaĵojn, mian vestaĵon, miajn lipojn... Mi trafis la gimnastikejon kun precizeco de horloĝmekanismo muso, plifortiĝis, tonigis kaj mi amis la personon, kiu retrorigardis min en la spegulo. Mi estis enamiĝinta, ne nur kun li, sed mi mem kaj vivo. Mi estis nekredeble feliĉa. Vi scias, ke ili diras, ke unu el la aferoj, pri kiuj oni devus zorgi, estas ekbriligi sian propran ĝojon kiam en rilato. Mia stulta rido kaj mi-estas-en-ĉielo rigardoj fordonis min.

Ĉiuokaze, oni ne povas longe kaŝi aferon. Kiam mia edzo eksciis kaj alfrontis min, mi konfesis. Diris al li, ke mi enamiĝis kaj ke mi translokiĝos kun mia knabino la venontan tagon. Mi estis cent elcente konvinkita pri mia decido. Mia amanto kaj mi havisdiskutis tian situacion kaj planis nian agadon kaj venis la tago. Mia edzo, tro kolera tiam, ne malhelpis min foriri.