گھڻا ماڻھو ھن ڪهاڻي کي نٿا ڄاڻن. مان ان کي ڪڏهن به ڪنهن سان حصيداري ڪريان ٿو ڇو ته مون کي خبر آهي ته اهي مون کي فيصلو ڪندا. هڪ مڙس جو پنهنجي زال پاران مار کائڻ هڪ کلڻ جي لائق آهي، ماڻهو ان کي سنجيده نه وٺندا آهن. پر اهو هڪ سنگين مسئلو آهي، هڪ سنگين ڏوهه آهي، جنهن لاءِ ماڻهوءَ کي قانون جو ٿورو سهارو آهي. پر مون ان کي ڏينهون ڏينهن ورتو. منهنجي بدسلوڪي واري زال مون کي باقاعدگي سان ماريندي هئي ۽ مان پنهنجي شاديءَ جو هڪ سال پروانيا ۾ رهندو هوس.

مهرباني ڪري جاوا اسڪرپٽ کي فعال ڪريو

(جيئن شانايا اگروال کي ٻڌايو ويو)

پهريون ڀيرو منهنجي منگيتر مون سان بدسلوڪي ڪئي

تانيا (نالو تبديل ٿيل) ۽ مان گڏ ڪاليج ويا هئاسين. . اسان هر لحاظ کان بي ترتيب هئاسين. هوءَ مضبوط، ڊگھي ۽ سائيڪل هلائيندي هئي. مان ڪلاس ۾ پتلي ۽ بيوقوف هئس. هوءَ پنهنجي وڏي ٽولي سان ڪينٽين ۾ گهمڻ ڦرندي هئي پر مان اڪثر لائبريريءَ ۾ هوندو هوس. هوءَ ڪاليج جي ڇت تي به باقاعدي ڀنگ آزمائيندي هئي جنهن جي مون کي گهڻي دير بعد خبر پئي. پر جڏهن هوءَ مون کي ڪلاس ۾ اهي سواليه نظرون ڏيڻ لڳيون ته ٻئي سال جي آخر تائين مان ڌيان ۾ نهاري سگهيس. هوءَ خوبصورت ته نه هئي پر تمام مشهور هئي، اسان ڪافي ۽ ڪٽليٽ لاءِ وڃڻ لڳاسين. هڪ ڏينهن اسان هڪ ريسٽورنٽ ۾ ويٺا هئاسين ۽ هڪ سهڻي ڇوڪري اندر وڃي رهي هئي، منهنجي نظر هن ڏانهن وڌي وئي ۽ ٻئي ئي لمحي مون کي پنهنجي کاٻي ڳل تي ڏڪڻي محسوس ٿي. اهو محسوس ڪرڻ ۾ مون کي ڪجهه سيڪنڊ لڳا ته aچماٽ منهنجي ڳل تي اچي وئي هئي. هن مون کي ڏاڍي مار ڏني هئي.

منهنجو منهن لال ٿي ويو هو ۽ مان محسوس ڪري رهيو هوس ته مان بي عزتي جي ڳوڙهن سان وڙهندي آهيان.

هوءَ پرسڪون هئي ۽ مسڪرائيندڙ به. ”ان ڪري ته تون ڪڏهن به ٻين عورتن ڏانهن نه ڏسندين،“ هن چيو.

مون کي اٿڻ گهرجي ها ۽ هلڻ گهرجي ها. مون کي ڏاڍي بي عزتي محسوس ٿي. پر مون نه ڪيو. اسان جي شادي ٽن مهينن بعد ٿيڻي هئي. ان جي بدران، مون پاڻ سان واعدو ڪيو ته مان وري ڪڏهن به ڪنهن ڇوڪريءَ ڏانهن نه ڏسندس.

منهنجي شاديءَ جي رات مون کي مارايو ويو هو

مان بستري تي اڻ تجربيڪار هوس، 400 مهمانن تي مسڪرائيندي ٿڪجي مري ويس. استقبال ڪيو ۽ اسان جي هني مون لاءِ شيون ڇڏڻ چاهيو. پر هوءَ چاهيندي هئي ته ” سهاگ رات “. مون ڪوشش ڪئي پر مان شايد ڪارڪردگي جي پريشاني ۾ مبتلا هوس. اهو رستو نه ويو جيئن هوء چاهيو. مان هن جي مٿي تي هوس. بيڊسائيڊ ليمپ جي هلڪي روشنيءَ ۾ مان هن جي چهري تي غضب جي اڏاوت کي محسوس ڪري سگهيس ۽ ٻئي ئي لمحي مان محسوس ڪري سگهيس ته مان ڪمري جي چوڌاري پرواز ڪري رهيو آهيان.

هن مون کي زور سان لات مارائي هئي ۽ مان هن جي چهري تي هوس. فرش هاڻي. هوءَ منهنجي بستري تي بيهڻ جي ڪري مون سان بدسلوڪي ڪرڻ لاءِ تمام گندي ٻولي استعمال ڪري رهي هئي. مان صبح جي اونداهين ڪلاڪن تائين صدمي ۾ اتي ويٺو رهيس. هوءَ بيڊ تي سمهي رهي ۽ سخت ٿڦڪيندي رهي.

منهنجي زال مون سان مسلسل زيادتيون ڪرڻ لڳيون

جيستائين تون هڪ ئي ڇت هيٺ نه رهندين، توهان کي اصل ماڻهوءَ جي خبر نه پوندي. ٻن سالن ۾ اسان ملاقات ڪئي، سواءِ ٿڦڙ واري واقعي جي، هوءَ مون سان ڏاڍي سٺي هئي. هوءَ منهنجي هاسٽل تي ايندي هئيهن جي سائيڪل ۽ اسان ٻاهر نڪتاسين. منهنجي ڪلاس ميٽن منهنجي ٽنگ ڇڪي ورتي پر مون کي اها سڄي ڳالهه ڏاڍي پياري لڳي.

تانيا کي سائيڪل هلائڻ، دوستن سان گهمڻ ڦرڻ جو شوق هو پر هن ۾ ڪا به تمنا نه هئي ۽ پڙهائيءَ ۾ به ڪافي اوسط هئي. هن چيو ته هوءَ منهنجي زال ٿيڻ ۽ منهنجي لاءِ کائڻ ۾ خوش ٿيندي. مون کي اهو پيارو پڻ مليو.

پر منهنجي زال هجڻ جو مطلب هو ته مهيني جي شروعات ۾ منهنجي پگهار هن جي حوالي ڪرڻ. پوءِ مون کي هن کان پئسا گهرڻ گهرجن ها ۽ مون هن کي حساب ڏنو ته مون ڪيئن خرچ ڪيو. پريشاني شروع ٿي ڇو ته هوء مون کي ڳوٺ ۾ منهنجي والدين جي گهر پئسا موڪلڻ نه ڏيندي هئي. مون احتجاج ڪيو. هن مون تي شيشي جي پليٽ اڇلائي، منهنجي پيشانيءَ تي 6 ٽانڪا لڳل.

تشدد ۽ جهيڙا

اسان جي شادي جي هڪ مهيني اندر، مان ڊڄڻ لڳس. ڪم کان واپس گهر وڃڻ. منهنجي بدسلوڪي واري زال هميشه ناراض رهندي هئي، هميشه شيون اڇلائيندي هئي ۽ مون کي ٿڦڙ، لات ۽ لٺين سان ماريندي هئي.

جيڪڏهن مون هن کي روڪڻ جي ڪوشش ڪئي ته اتي ڌڪ لڳندي ۽ هوء مون کي ڌمڪيون ڏيندي هئي ته هو منهنجي خلاف سيڪشن 498A تحت رپورٽ ڪندي.

سندس والد هڪ طاقتور سياستدان هو. گهر ۾ ڪجهه به ٿيندو هو ته هوءَ کيس سڏيندي هئي ۽ هو پنهنجا غنڊا موڪليندو هو ته مون کي ڌمڪيون ڏين.

مون کي پڪ نه هئي ته اها شادي هئي يا جنگ جو ميدان. مان مسلسل جسماني حملي يا پوليس لاڪ اپ ۾ لينڊ ٿيڻ جي خوف ۾ رهندو هوس.

منهنجي دوست جي خيال مون کي منهنجي بدسلوڪي زال کان بچايو

منهنجو وڪيل دوست آخرڪار مون کي حل سان مدد ڪئي. هنمون کي ڪيمرا لڪائڻ لاءِ چيو ۽ مارجڻ جا سمورا واقعا رڪارڊ ڪر. مون هڪ هفتي لاءِ ڪڪ، مار ۽ بي عزتي رڪارڊ ڪئي. پوءِ مون هندستان جي هڪ اڀرندي رياست جي هڪ ڏورانهين شهر ڏانهن منتقلي ورتي ۽ پنهنجي آفيس کي چيو ته ڪنهن کي به خبر نه ڏيو. مان آفيس مان سڌو پنهنجي نئين گهر لاءِ روانو ٿيس ۽ صرف هڪ لڪير لکڻ کان سواءِ پنهنجي زال کي وڊيو موڪلي ڇڏي.

هتي مون کي گهر ڇڏي ڇهه مهينا ٿي ويا آهن. مون ذهني طور تي شفا حاصل ڪئي آهي، تنهنڪري منهنجي چمڙي تي خرابي ۽ گيشس آهن. مان ڪڏهن به ڪنهن کي پنهنجي ڪهاڻي نه ٻڌايان ڇو ته مون کي پڪ ناهي ته ڪو مون تي يقين ڪندو. مون کي اميد آهي ته تانيا اڳتي وڌندي ۽ مون کي ڳوليندي نه ايندي. ڪڏهن ڪڏهن منهنجي خوابن ۾، مان ڏسان ٿو ته هوءَ مون کي ڳولي رهي آهي ۽ مان اُٿان ٿو ٿڌو پسين ۾.

مان اميد ڪريان ٿو ۽ دعا ڪريان ٿو ته اهو ڪڏهن به حقيقت نه بڻجي.