জীৱনটো অভাৱনীয়। আপুনি যিটো কামৰ বাবে আটাইতকৈ বেছি আগ্ৰহী, সেইটো উপস্থাপন কৰিব যেতিয়া আপুনি কম আশা কৰে। হয়তো বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডই আমাক আচৰিত কৰি আনন্দ দিয়াৰ ধৰণ৷ আপুনি হয়তো আজিৰ তাৰিখত আটাইতকৈ সুখী, আটাইতকৈ প্ৰিয় মানুহ হ’ব পাৰে কিন্তু ভৱিষ্যতে হয়তো আপোনাৰ বাবে কোনো মৰম জমা হৈ নাথাকিব। জীৱনটোৱে আপুনি কম আশা কৰিলেই কাৰ্ভবল নিক্ষেপ কৰা বুলি জনা যায়।

কেতিয়াবা আমি নিজকে এনে পৰিস্থিতিত পাওঁ, অধিক নিৰ্দিষ্টভাৱে ভৱিষ্যত নথকা সম্পৰ্কত, কিন্তু সেই মুহূৰ্তবোৰত আপোনাৰ যি আছে সেয়া যথেষ্ট যেন লাগে। যেনেকৈ আপুনি আন একোৰ প্ৰয়োজন নাই আৰু আপুনি পৰৱৰ্তী পদক্ষেপৰ বিষয়ে যুক্তিসংগতভাৱে চিন্তা কৰিব নিবিচাৰে। আপুনি মাত্ৰ সেই ব্যক্তিজনৰ লগত সুখী হোৱাৰ বাবেই সেই মুহূৰ্তটোত জীয়াই থাকিব বিচাৰে। আপুনি কেতিয়াবা এনেকুৱা অনুভৱ কৰিছেনে?

ভৱিষ্যতৰ চিন্তা নকৰাকৈ প্ৰেম

তেওঁলোকৰ আত্মাৰ সঙ্গী, নিখুঁত সংগী, সপোন বাস্তৱায়িত হোৱা কোন? এই উদ্দেশ্য পূৰণৰ বাবে আবেদন থাকিলে ভাল আছিল। চিনেমা, কিতাপ আৰু অন্তহীন ৰোমান্টিক গীতবোৰে আমাৰ মগজুত আপোনাৰ বাবে নিৰ্মিত এজন নিখুঁত কোনোবা এজনৰ বিষয়ে এই ধাৰণাটো ইনষ্টল কৰি ৰাখিছে। যদি আপুনি মোক এবছৰৰ আগতেও সুধিলেহেঁতেন যে সঁচাকৈয়ে এনেকুৱা অনুভৱ আছে নেকি, তেন্তে মই হাঁহিলোঁহেঁতেন।

মোৰ বাবে প্ৰেমৰ অৰ্থ একো নাছিল। মোৰ মনত ভৱিষ্যতৰ এখন স্পষ্ট ছবি আছিল – কৰ্ম আৰু ঘৰুৱা জীৱনৰ মাজত ভাৰসাম্য ৰক্ষা কৰি মই এজন আদৰ্শ পত্নী বিচাৰি পৰিয়াল গঢ়িম; আৰু ভৱিষ্যতে যদি কোনো প্ৰেম দেখা নাযায়, তেন্তে ই মোক স্তম্ভিত নকৰিব কাৰণ মই আৰম্ভণিৰে পৰাই এইবোৰৰ প্ৰতি কেতিয়াও আগ্ৰহী নাছিলোঁ। কিন্তু সেয়া আছিল

প্ৰথম দৃষ্টিত প্ৰেমৰ দৰে

এই সকলোবোৰ আৰম্ভ হৈছিল যেতিয়া মই মোৰ মাষ্টাৰছৰ বাবে প্ৰস্তুতি চলাই আছিলো। ক্লাছৰ সময়ত আমাৰ চকু দুটা এবাৰ বা দুবাৰ লগ হৈছিল আৰু আমি সাধাৰণ সুখ-সুখৰ আদান-প্ৰদান কৰিছিলোঁ। অলপ পিছতে প্ৰস্তুতিৰ ক্লাছবোৰ শেষ হৈ গ’ল আৰু মই তাইক আৰু কেতিয়াও দেখা নাপাম বুলি অনুশোচনা কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিলোঁ।

মোৰ বিশ্বাস আমি জীৱনৰ খেলত কেৱল পুতলা আৰু সকলোবোৰ পূৰ্বলিখিত। সেইবাবেই যেতিয়া প্ৰায় পাঁচ মাহৰ পাছত ফেচবুকত তাইৰ পৰা ফ্ৰেণ্ড ৰিকুৱেষ্ট আহিল, তেতিয়া মই ভাবিবলৈ ধৰিলোঁ যে আমি হ’ব বিচাৰিছো নেকি বা আমাৰ বাবে আৰু কিবা এটা আছে নেকি, কেৱল ভৱিষ্যত নথকা মূৰ্খ সম্পৰ্কতকৈও বেছি কিবা এটা আছে নেকি।<১>

আচলতে এইটো হৈ আছে বুলি বিশ্বাস কৰিব পৰা নাছিলো, লাহে লাহে দুজন মানুহৰ মাজত ৰসায়ন বিজ্ঞানৰ চিন চিনি পাবলৈ ধৰিলোঁ আৰু আমাৰ কথা-বতৰা বাঢ়ি আহিল। তেতিয়ালৈকে তাই আন এখন চহৰত থাকিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল আৰু মই বেলেগ ঠাইলৈ গুচি গৈছিলোঁ যদিও আমাৰ অন্তহীন আড্ডাবোৰে তাৰ ক্ষতিপূৰণ দিছিল। কেতিয়াবা কোনেও গম নোপোৱাকৈয়ে মই তাইৰ চহৰলৈ এদিনীয়া ভ্ৰমণৰ বাবে উৰা মাৰিছিলো।

তাৰ পিছত, এদিন, তাই অৱশেষত বোমাটো পেলাই দিলে আৰু মোৰ হৃদয়খন লাখ টুকুৰাত ভাঙি গ’ল – ইতিমধ্যে তাইৰ বিদেশত থকা এজন ল’ৰাৰ লগত বাগ্দান হৈছিল। মই আশা কৰা নাছিলো যে মোৰ দৰে হৃদয় বিদাৰক অনুভৱ হ'ব কাৰণ মই আশা কৰিছিলো যে মই গোটেই পৰিস্থিতিটোৰ প্ৰতি নিজকে অধিক যুক্তিসংগত আৰু যুক্তিসংগত হ'ম।

তাই এংগেজড আছিল যদিও অসুখী

তাইৰ মাক-দেউতাকে ল'ৰাজনক বাছি লৈছিল তাইৰ বাবে আৰু তাই এই অচিনাকি মানুহজনৰ লগত জীৱনৰ বাকী সময়খিনি কটাব লাগিছিল। তেওঁলোকৰ এংগেজমেণ্ট হ’লসেই বছৰৰ জানুৱাৰী মাহত আৰু অতি সোনকালে বিয়া হোৱাৰ কথা আছিল। তাই ক’লে যে তাই তাক ভাল নাপালে আৰু মাক-দেউতাকক এই কথা বুজাই দিয়াৰ পিছতো একো সলনি হোৱা নাই।

পৰিস্থিতিৰ সন্দৰ্ভত তাইৰ অস্বস্তি অনুভৱ কৰিব পাৰিলোঁ আৰু ভাবিলোঁ যে তাইৰ মনটো ভাল হ’বলৈ আৰু তাইৰ দুখ-কষ্ট দূৰ কৰিবলৈ মই কিবা কৰিব পাৰিম নেকি? কিছুমান দিনত মই তাইক তাইৰ অধিকাৰৰ বাবে যুঁজিবলৈ মান্তি কৰিম, আন কিছুমান দিনত মোৰ গীটাৰত গীত এটা বজাই তাইৰ মেজাজ লঘু কৰি দিম।

তাই মাক-দেউতাকক ভাল পাইছিল আৰু সন্মান কৰিছিল আৰু যিহেতু সিহঁতৰ ইচ্ছাৰ বিৰুদ্ধে যাব নিবিচাৰিছিল তাইৰ বাবে বহুত ত্যাগ কৰিছিল। এদিন তাইক সুধিলোঁ, “ভৱিষ্যতে আমাক ক’ত দেখা পাব?” যাৰ উত্তৰ তাইৰ নাছিল। তাইৰ চকুৰে চকুলো ওলাই আহিল, আৰু মই তাইক কান্দিবলৈ কান্ধ এটা ধাৰলৈ দিয়াৰ বাহিৰে একো কৰিব নোৱাৰিলোঁ।

আমি মাত্ৰ ওচৰ চাপি আহিলোঁ

জীৱনটো অন্যায়, কিন্তু তেতিয়া ষ্টিফেন হকিঙে কোৱাৰ দৰে 'ভগৱানে পাশা খেলে'। . প্ৰতিটো কথা-বতৰাৰ লগে লগে আমাৰ বন্ধন বাঢ়ি আহিছিল। আমি সংগীত, চিনেমা আৰু পোহনীয়া জন্তুৰ কথা ক’লোঁ; আমাৰ ভয়, সপোন আৰু লক্ষ্য; আমাৰ অতীতৰ সম্পৰ্ক, নিখুঁত ডেট আৰু যৌনতা, কিন্তু আন সকলোতকৈ বেছি আমি ইজনে সিজনক কিমান মিছ কৰিছিলো।

আমি দুয়োজনে ক্লাছত ইজনে সিজনক কেনেকৈ হাত আগবঢ়াব বিচাৰিছিলো, আগতে লগ পোৱা হ'লে কেনেকৈ ভাল আছিল, আমি কেনেকৈ ইজনে সিজনৰ দাপোনৰ প্ৰতিচ্ছবি আছিলো, একে সময়তে চন্দ্ৰ দেখাই আমাক অৱচেতন স্তৰত কেনেকৈ সংযোগ স্থাপন কৰিছিল। আমি জানিছিলোঁ যে এইটো ভৱিষ্যত নথকা সম্পৰ্ক কিন্তু আমিও জানিছিলোঁ যে পৃথকে কটোৱা সময়খিনিয়ে আমাক আৰু ওচৰলৈ লৈ যায়।

আমি প্ৰতিটো দিনেই লালন-পালন কৰিছিলোঁএকেলগে কটোৱা আৰু কেতিয়াও এটা মুহূৰ্তও সহজভাৱে লোৱা নাছিল। আমাৰ কথা-বতৰাবোৰ আমি ভ্ৰমণ কৰিব বিচৰা আৰু ইজনে সিজনৰ মাজত হেৰাই যাব বিচৰা ঠাইবোৰৰ চাৰিওফালে ঘূৰি ফুৰিছিল, হাত জোকাৰি বিলত খোজ কঢ়া, গান গোৱা, বৰষুণত চুমা খোৱা, সূৰ্যাস্ত চোৱা, অগ্নিকুণ্ড, ৰোমান্টিক ডিনাৰ ডেট আৰু আন অগণন কথা।<৪> সেই স্মৃতিবোৰ মই সদায় লালন-পালন কৰি থাকিম

হয়, মই নিৰ্দ্বিধায় ক’ব পাৰো যে তাই মোৰ হৃদস্পন্দন বেছি কৰে আৰু তাইৰ চেটবক্সত ‘অনলাইন আৰু টাইপিং’ শব্দটো দেখিলেই মোৰ হাঁহি উঠে। তাইৰ কথা-বতৰাবোৰ পঢ়ি মোৰ বিশ্বাস জগতখন আচৰিত হৈ পৰে। আমি দুয়ো ভালদৰেই জানো যে ভৱিষ্যতে আমাৰ পৰিস্থিতিৰ বাবে আমাৰ মাজত কোনো প্ৰেমৰ অস্তিত্ব নাথাকিব।

মই জানো আমাৰটো ভৱিষ্যত নথকা সম্পৰ্ক। কিছুমানে হয়তো ইয়াক বন্ধু-বান্ধৱীৰ সৈতে-লাভৰ ব্যৱস্থা বুলি লেবেল লগাব পাৰে, কিন্তু ই ইয়াতকৈ বহু বেছি৷ আমাৰ মাজত এটা স্ফুলিংগ আছিল, এটা অবিচ্ছেদ্য বন্ধন আছিল আৰু আমি দুয়ো ইজনে সিজনক প্ৰায় টেলিপেথিকভাৱে বুজি পাইছিলোঁ। হায়, তাইৰ মাক-দেউতাকে কেতিয়াও বুজি নাপাব।

অহা মাহৰ বাবে তাৰিখ নিৰ্ধাৰণ কৰা হৈছে, আৰু তাই নিজৰ বিয়াৰ পৰিকল্পনাত ব্যস্ত হৈ পৰিছে, গতিকে আমাৰ মিটিংবোৰ কমি গৈছে আৰু মই তাইক খুব কমেইহে দেখা পাওঁ। কিন্তু মই তাইক সদায় সন্মান কৰিম আৰু মোৰ লগত তাই গঢ়ি তোলা স্মৃতিবোৰৰ বাবে কৃতজ্ঞ হৈ থাকিম। তাই য'তেই নাথাকক কিয়, মই আশা কৰোঁ আমি বন্ধু হৈ থাকিব পাৰিম আৰু মই আশা কৰোঁ তাই যি কৰিবলৈ বাছি লয় তাতেই সুখী হ'ব।

FAQs

যদি আপুনি...আপোনাক বিশেষ আৰু সুখী অনুভৱ কৰা ব্যক্তিৰ সৈতে মুহূৰ্ত, এই নিশ্চিন্ততাত কিছুমান আনন্দময় মুহূৰ্ত কটাব পৰাটো ঠিকেই আছে। গোপন কথাটো নিজৰ লগত সুৰক্ষিত ৰাখক।

নাই! মজা আৰু পৰীক্ষা-নিৰীক্ষা কৰাটো সম্পূৰ্ণ ঠিকেই আছে- যেতিয়া আপুনি সঠিক ব্যক্তিক বিচাৰি পাব, তেতিয়া আপুনি জানিব, কিন্তু সেই সিদ্ধান্ত ল'ব পৰাকৈ আপুনি নিজকে বৃদ্ধি আৰু পৰিপক্ক হ'বলৈ সময় দিব লাগিব।